گرگ پیر با پوست قربانی

روایتی تاریک از دل هایی که نمیتوانند درنده باشند و گرگ هایی که با چشمان مظلوم ،شکار می کنند. بهای بیداری ،درد است....

عده‌ای از آدم‌ها مثل گرگ هستند ؛ درنده، بی‌مهار، و تشنه‌ی بلعیدن دیگران. ذات وحشی‌شان را نمی‌توانند مهار کنند، پس بی‌رحمانه می‌درند.

در سوی دیگر، انسان‌هایی هستند که نمی‌توانند گرگ باشند؛ نه از ناتوانی، بلکه از لطافت روح‌شان. آزار دیگران برایشان دشوار است، حتی اگر خود زخمی شوند.

این آدم‌ها همیشه در معرض صدمه‌اند؛ زخم‌هایی که از پنجه‌ی گرگ می‌خورند، اما سکوت می‌کنند... چرا که نمی توانند کسی را نابود کنن

آن‌ها به گرگ فرصت می‌دهند، شاید روزی بیدار شود، اما توبه‌ی گرگ، مرگ است... و این، سرنوشت تلخ کسانی‌ست که با دل مهربان، درنده‌خویی را باور نمی‌کنند.

هر بار زخمی‌تر می‌شوند، تا آن‌جا که فرو می‌پاشند

و انتقام، درون‌شان را در خود غوطه‌ور می‌سازند. آنگاه، با خشمِ برخاسته از عمق جان، گرگ را از بیخ گردن می‌درند.

اما حیف... زخم‌ها پیش‌تر زده شده‌اند، و بهای بیداری، درد بوده است.

با این‌حال، آن‌ها آموخته‌اند که با گرگ چگونه باید روبه‌رو شد.

وای از آن روزی که گرگ پیر را ببینی؛ همان که پوست گوسفندان قربانی را بر تن کرده، و با چشمانی مظلوم، تو را به سوی خود می‌کشد... تا شکار بعدی باشی.

کاش هیچ‌کس با گرگ پیر مواجه نشود...😔

پایان