"دخترک و سایه ی گمشده اش"

اولین پستم تو دسته داستان هست امیدوارم خوشتون بیاد.

در کوچه‌های باریکِ شهرِ "فراموشی"، دختری ده ساله زندگی می‌کرد به نام "باران".  او تنها یک دوست داشت: سایه اش.  هر شب، باران برای سایه قصه می‌گفت:  > 

سایه، دستِ نامرئی‌اش را روی سرِ باران می‌کشید.  آن‌ها با هم خوابیدند، با هم گرسنگی کشیدند، و با هم روی پشت‌بامِ خرابه،  صورت‌های برجسته‌ی ابرها را تماشا کردند.  تا اینکه یک شبِ بارانی،  مردی چتربه دست به باران نزدیک شد:  با من بیاتاتوراپیش پدرت ببرم.  باران بی‌آنکه بداند مرد، سوداگرِ سایه‌هاست،  دستِ سایه‌اش را گرفت و دنبال او دوید...  در راه، از رودخانه‌ی عمیقی گذشتند.  مرد چتر را بالای سرِ باران گرفت و گفت:  .سایه ات را همینجا بگذار و خودت بیا. وقتی به آن سوی رود رسید،  پشت سرش را نگاه کرد...  سایه نبود. 

> فریاد زد.  مرد خندید:  >  ولی آن طرفِ رود،  فقط تله‌ای آهنین بود —  جایی که کودکان را زنجیر می‌زدند تا سایه‌هاشان را بفروشند.  باران فرار کرد.  تمام شب در شهرِ بی‌رحم گشت،  کنارِ رود زانو زد و فریاد کشید:  >  فقط موج‌ها پاسخ دادند:  >  دخترک دیوانه وار،  سنگ‌های رود را یکی‌یکی کنار زد —  دست‌هایش زخمی شد و خون، آب را سرخ کرد.  ناگهان...  چیزی نقرهای در گل‌ها درخشید:  یک قیچیِ کوچکِ زنگ‌زده. 

باران شنیده بود:  اگر سایه ات را دوست داشته باشی قیچی برای تو می آید. او قیچی را برداشت و به سینه‌اش چسباند.  آن شب، زیر پلِ قدیمی خوابید.  در خواب، سایه را دید:  لطفا مرا ببر باران، تا راحت شوی! صبح، باران قیچی را باز کرد.  با نگاهی به زمینِ خیس...  سایه‌اش را دید —  اما نه سایه‌ی همیشگی.  سایه مثلِ خوره‌ای سیاه به پایش چسبیده بود،  و زمزمه می‌کرد:  مرا ببر باران باران گریه کرد:  من تو را نمیبرم هرچه شود! سایه خزید بالا تا زانویش:  من تو را اذیت میکنم. دخترک، قیچی را لمس کرد.  دستش لرزید...  ناگهان یاد حرف‌های سایه‌ی واقعی افتاد:  من هیچوقت ترکت نمیکنم هر چی بشه قیچی را پرتاب کرد توی رود.  فریاد زد:  من تو را نمیبرم هر چه سرم بیاد میپذیرم.

سایه‌ی سیاه خندید...  و مثلِ ماری تاریک،  بالا خزید تا کاملاً باران را بپوشاند.  دخترک تبدیل به تندیسی سیاه شد —  چشمانش باز، دهانش به فریاد گشوده،  اما هیچ صدایی بیرون نمی‌آمد.  سال‌ها بعد،  مردم هنوز آن پیکره‌ی سیاه را کنارِ رود می‌بینند.  بعضی‌ها قسم می‌خورند شب‌ها صدای زمزمه می‌شنوند:  >  و اگر دستت را روی پیکره بگذاری،  اشک‌های یخ‌زده را حس می‌کنی —  اشک‌هایی که از دلِ سیاهی می‌جوشند،  اما هرگز جاری نمی‌شوند.  چون غمِ واقعی...  زیاد بزرگ‌تر از آن است که اشک بگیرد.