رویای شیرین

برای بهتر کردن حالتون.

من زندانیِ لبخندی‌ام که پشت آن، شهری از غم پنهان شده است. گاهی آن‌قدر از خودم دور می‌شوم که برای دیدنم باید از آینه کمک بگیرم.

از میان انبوه آدم‌ها می‌گذرم، اما روحم سال‌هاست که در کنج یک اتاق متروک به انتظار نشسته. خاطرات، مانند زنجیرهایی سنگین به پاهایم بسته‌اند و من را از رفتن به سوی آینده باز می‌دارند.

نبودم هرگز خللی در جهان ایجاد نکرد، چرا که بودنم هیچ گاه ردی از اهمیت نداشت. از خواب برمی‌خیزی و درمی‌یابی که کابوس حقیقی، همین بیداری توست.

خستگی، تمام وجودم را فرا گرفته است؛ حتی بی‌آنکه در این جهان، کاری از من ساخته باشد. فریادهای ناگفته‌ی عالم در حنجره‌ام خفه شده‌اند، و من را حتی توان سخن گفتن نیست.

اندکی صبر کن؛ برای ناامید شدن، عمر بسیار و فرصتِ بی‌نهایت داریم. غنچه‌ای که در قلبِ گلستان روییده، هرگز قدرِ عطشِ جوانه را در کویر نخواهد دانست.

چنان غرقِ اندوهِ خویش بود، که شایسته‌ی شادی‌هایی را که در انتظارش بودند، نمی‌دید. و اینک اشک از دیدگانم سرازیر است؛ چرا که به آینده‌ای می‌اندیشم که روزی با رویاهایم بنا شده بود، اما اکنون، از آن همه شکوه، جز ویرانه‌ای در پسِ ذهنم، چیزی بر جای نمانده است.

به راستی کدام جلاد انسانی‌تر است؟ آن که در یک لحظه جان را می‌ستاند یا آن که در طولِ سال‌ها، ذره ذره روح را می‌کشد؟ زندگی، هزار روایتِ هم‌زمان است؛ که در این قصه‌ی درهم‌تنیده، هرکس، در روایتِ خویش، بی‌خبر از سرنوشتِ دیگری، زندگی می‌کند.