داستانی از ترانه"Uta no Kaze"

درود. توی این پست سعی کردم ترانه ی "Uta no Kaze" رو به صورت یک داستان کوتاه برای شما ارائه بدم. پست جنبه ادبی داره. امیدوارم که خوشتون بیاد و چون از متن موسیقی خواننده فوجی کازه الهام گرفته شده بود توی دسته ی موسیقی قرار میدم. خیلی ممنون.

صبحی که بادِ پاییزی پنجره را به صدا درآورد، "تو"، رو به آسمان گفتی:  «امروز روز پرواز است...» دست‌هایت را باز کردی و آخرین برگ‌های قرمز افرا از درخت حیاط کنده شدند.  همان‌ها که وقتی کودک بودیم، زیرشان قول داده بودیم «همیشه مثل ریشه‌ها به هم وصل بمانیم». 

سوار آخرین قطار به سمت "توکیو" شدی.  از پنجره، شهر کوچکمان مثل یک نقاشی محو می‌شد.  من ایستاده بودم روی سکو، با یک دفترچه‌ی خاطرات که نیمه‌کاره ماند:  «وقتی باد بیاید، همه‌چیز را با خود می‌برد... حتی خداحافظی‌های ناتمام.»

سال‌ها گذشت.  امشب در آپارتمان کوچکم در "شینجوکو"، باد دوباره پنجره را تکان می‌دهد.  رادیوی قدیمی، آهنگی پخش می‌کند که شبیه ساز کوتو ی مادربزرگ است... 

ناگهان پیام تو می‌رسد:  «باد امروز بوی خانه‌ی ما را داشت.» من برگه‌های دفترچه را به سوی آسمان پرتاب می‌کنم.  باد آنها را می‌رباید، انگار می‌خواهد تمام حرف‌های نگفته‌ی ما  را به تو برساند... 

ترانه تمام می‌شود، اما باد ادامه دارد.  شاید فردا به شهرمان برگردی،  یا شاید باد، ترانه‌ی جدیدی برایمان بنویسد...