خوشی ام را گرفتند

یه نوشته ی کوچیک

از اون جشن طعم شیرین خوشی بر زبانم تلخ شد.برای همیشه! همه ی مردم شهر به خاطر تولد تنها پسر شاه،لوکاس،توی باغ قصر جمع شده بودند. روی میز ها انواع نوشیدنی،شیرینی،کیک ها و دسر ها با ترتیب جا خوش کرده بودند. وقتی بقیه در حال خوش و بش و خوردن بودند من کنار لوکاس نوشته بودم.پرسید: +از جشن راضی هستی؟

_تولد توئه....چرا من باید راضی باشم؟ لبخند زد. +این یعنی نیستی؟ _هستم!!خیلی قشنگه..همه چی...همه جا. +عالیه. لبخندش مسریه و به من هم سرایت کرد. لباسش باشکوه و چشمان خرمایی اش درخشانه.اما تمام خصوصیاتش در برابر لبخندش سر خم می کنند. حس بدی وجودم رو فرا گرفت.سعی کردم افکارم رو پس بزنم و به چیزی فکر نکنم. صدای یکی از خدمتکار هارو شنیدم که فریاد زد:اون چیه؟

باد با قدرت وزید که باعث خاموش شدن تمام شمع ها شد_.همه جا در تاریکی خوفناکی فرو رفته. حتی با این تاریکی سایه فردی را بالای سرم حس کردم. اما وقتی برگشتم نه لوکاس را دیدم نه صاحب سایه.وحشت کردم.نمی دانستم چه کار کنم. تمام خوراکی ها روی زمین پخش شد و همه از سویی به سوی دیگر می دویدند. ناگهان فریادی باعث سکوت این هیاهو شد.فریادی که حاصل از درد بود. اوه...نه!من این صدا رو میشناسم.

قلبم دیووانه وار می تپید.انگار چیزی نمانده از سینه ام بیرون بزند.شمع ها دوباره شروع به سوختن کردند; و لوکاس با چا/قویی در بدنش جلوی میز اصلی ظاهر شد. -لوکاس...... صدام میلرزید.دویدم سمتش.خ/ن از زخمش همچو ابشاری میجوشید و به بیرون میریخت.نفس نمی کشه... نمیتونم باور کنم.هنوز هم بعد این همه سال نمیتونم.

اما حقیقت با این کار عوض نمیشه.او مرد*ه بود عش/ق زندگیم رفت و همراهش بحشی ز وجودم را با خودش برد