ما به ستاره ها خیلی نزدیک بودیم...

بار دومه میسازمش چون هنوز که هنوزه تو لیسته...پستی درباره انیمه☆

ما به ستاره‌ها خیلی نزدیک بودیم... آنقدر نزدیک که گویی می‌توانستیم نفس سرد و درخشانشان را بر گونه‌هایمان حس کنیم. هر ستاره، داستانی ناگفته داشت و ما، چون کودکان کنجکاو، در سکوت شب به نجواهایشان گوش می‌دادیم. نور نقره‌ای‌شان، رد پای جادویی بر روی زمین می‌انداخت و ما را به سمت مکانی نامعلوم، اما آشنا هدایت می‌کرد.

مانند آنا که در سفری درونی، به دنبال درک گذشته و یافتن جایگاه خویش بود، ما نیز در این نزدیکی به ستارگان، به دنبال جوابی برای پرسش‌های بی‌صدای روحمان بودیم. گویی هر درخشش، خاطره‌ای دور از خانه‌ای فراموش شده را به یادمان می‌آورد؛ خانه‌ای که شاید در آن، با مارنی، در میان باغی پر از راز و رمز، بازی می‌کردیم.

هوا آکنده از عطر رازآلود شبنم و خاک بود، بوی آشنایی که دلتنگی عمیقی را در ما بیدار می‌کرد. تالاب در دوردست، چون آینه‌ای تیره، ستارگان را در خود منعکس می‌کرد و ما در این تصویر وهم‌آلود، به دنبال چهره‌ای آشنا می‌گشتیم. آیا مارنی آنجا بود؟ آیا او نیز از میان این نورهای سرد و درخشان، به ما لبخند می‌زد؟

نزدیکی به ستارگان، ما را به یاد نزدیکی به مارنی می‌انداخت؛ حسی از تعلق، از درک شدن، از یافتن کسی که در اعماق وجودمان، همیشه منتظرش بودیم. در این سکوت ستاره‌باران، گویی ارتباطی نامرئی میان ما، ستارگان و خاطرات مارنی شکل می‌گرفت؛ پیوندی عمیق و احساسی که فراتر از زمان و مکان بود.