رنجبران دشت یخی

سلام،امیدوارم حالتون خوب باشه.خواستم واقعه‌ای غمگین،شگفت انگیز و عجیبی رو به صورت داستانی برای شما روایت کنم.تا دیر نشده بریم سراغش.

۱۳ اکتبر ۱۹۷۲ ، یه روز آفتابی تو اروگوئه ، با یه پرواز که انگار تقدیر مسافراش به یه مسیر پر ماجرا گره خورده بود؛پرواز نیروی هوایی اروگوئه ، با شماره ۵۷۱.یه پرواز عادی با مسافران ورزشکاری که به سمت شیلی حرکت میکردند،با رنجبران دشت یخی... . _امروز ۱۳ اکتبر ، روزیه که تیم راگبی ما به سمت شیلی حرکت میکنه‌ ، بچه ها به دوربین نگاه کنید:

_به سمت شیلی حرکت کردیم ، قرار بود یه مسابقه با یه تیم راگبی برگزار کنیم.تو هواپیما ، همه میخندیدن،باهم شوخی می کردیم و همه آماده ی مسابقه خوب بودن. ولی همه چیز ، تو یک لحظه از دست رفت..‌. به علت مه موجود در رشته کوه های آند ، خلبان به اشتباه فکر کرد که ما به سانتیاگو رسیدیم و متوجه کوه ها نشد ، اون هوا پیمارو آماده فرود کرد ، ولی نمیدونست فرود تو آنده نه سانتیاگو ؛ وقتی که مه از بین رفت اما ، دیگه انگار خیلی واسه بالا بردن هواپیما دیر شده بود.

خلبان متوجه اشتباه مهلکش شد و هواپیما رو به بالا برد :_یا مریم مقدس! وقتی که تقریباً نجات پیدا کردیم اما ، دم هواپیما به کوه برخورد کردو کنده شد؛خیلیامون اونجا 🌹ردیم ، اونایی هم که زنده بودن ، دلشون می خواست ب🌹یرن ، ناگهان توی سراشیبی کوه فرود اومدیم ؛ صندلیامون به هم فشرده میشدو استخنامون خورد ، هواپیما هم با سرعت از کوه پایین می‌رفت. وایساد ، حالا حرکت متوقف شده بود و دیگه صدای گوش خراش هواپیما نمی‌یومد.

تا گوش میشنید،صدای باد و تا چشم میدید،همه جا سفید بود.درسته ، دشت یخی اینجاست ، ما تو رشته کوههای آند فرود اومدیم ، نه خبری از مسابقه و نه خبری از سانتیاگو.خیلی سخت بود که بتونیم از لای صندلی ها بیرون بیایم ولی موفق به این کار شدیم.رفتیم دنبال خلبان تا شاید بتونه کمکمون کنه._خلبان! _خلبان!؟ خلبان؟! _بچه ها ، خلبان اینجاست! اون پیدا شده بود ، ولی کمکی نمی‌تونست بکنه . بهمون گفت:_خدا به دادتون برسه... نمیدونستم چرا اینو گفت ولی میدونستم این یعنی سرنوشت خوبی در انتظارمون نیست.

خب خب خب ، امیدوارم که تا اینجا خوشتون آمده باشه ، توجه کنید که این داستان توی چند پارت منتشر میشه و اینکه داستانش کاملا واقعیه! تا پارت بعد،خدا نگهدار!