مرتضی ممیزی ; پدر گرافیک ایران

پدر علم گرافیک ایران ، محمدرضا ممیزی کیست ؟ در این پست میفهمیم .

مرتضی ممیز ; زبان تصویر در فرهنگ ایرانی . اگر امروز گرافیک در ایران تبدیل به زبانی گویا و تاثیر گذار شده ، باید به چهره ای نگاه بیندازیم که سنگ بنای این تحول را گذاشت ، مرتضی ممیز ، هنرمند ، خلاق ، معلم دلسوز و پدر گرافیک نوین در ایران . ممیز با طراحی لوگوهای ماندگار برای شرکت هایی مثل سایپا ، سازمان ملی استاندارد ، شهرداری تهران و موزه رضا عباسی ، مفاهیمی مثل سادگی ، فرهنگ ایرانی و خلاقیت را در قالب تصویر به مخاطب منتقل میکرد . لوگو های او نه تنها زیبایی شناسی خاصی دارند ، بلکه روایتگر هویت بصری سازمان ها هستند .

او فقط یک طراح نبود . ممیز نقش کلیدی در نهادینه کردن اموزش گرافیک در ایران داشت . بنیان گزار رشته گرافیک در دانشگاه تهران بود و دانشجویان زیادی را با نگاه مدرن و بین المللی خود تربیت کرد . همچنین با تاسیس انجمن صنفی طراحان گرافیک ایران ، بستری را برای رشد حرفه ای گرافیست ها فراهم کرد. همکاری او با نشریاتی چون کتاب هفته ، به سردبیری احمد شاملو و نگین فرهنگ ، نشان دهنده ارتباط عمیقش با ادبیات ، نقد اجتماعی و هنر معاصر بود . در آثارش میشه ردپای اندیشه ، دغدغه های اجتماعی و عشق به ایران رو دید .

ممیزی در طول زندگی خود افتخارات زیادی را کسب کرد مانند : نشان درجه یک فرهنگ و هنر چهره ماندگار سال 1382 سیمرغ بلورین بهترین طراحی پوستر از جشنواره فیلم فجر و با برگزاری نخستین دو سالانه گرافیک ایران ، نشان داد که گرافیک فقط ابزار تبلیغ نیست، بلکه یک زبان فرهنگی ، اجتماعی و حتی سیاسیست.

اگرچه مرتضی ممیز در 5 آذر سال 1384 چشم از جهان فروبست ، اما میراث او همچنان زنده و پویا در فضای بصری ایران جریان دارد . آثارش در لوگوهایی که هنوز بر ساختمان ها و محصولات نقش بسته اند ، در کتاب هایی که جلد هایش هویت دارند ، و در ذهن دانشجویانی که با نگاه او پرورش یافته اند ، ادامه پیدا کرده است . ممیز نشان داد که طراحی گرافیک فقط چیدمان رنگ و فرم نیست ، بلکه ترکیبی از تفکر ، فرهنگ و مسئولیت اجتماعی است. او گرافیک را به ابزاری برای بیان اندیشه ، اعتراض، تاریخ و هویت تبدیل کرده است .بسیاری از گرافیست های نسل بعد ، به واسطه او جرعت یافتندکه زبان تصویر را فراتر از تبلیغات ببینند و آن را به زبان نقد ، گفتگو ، و تحول اجتماعی بدل کنند .

حضور پررنگ ممیز در نمایشگاه های جهانی مانند آلمان ، فرانسه ، یوگسلاوی و ایالات متحده ، نه تنها هنر ایرانی را معرفی کرد ، بلکه نشان داد هنرمند ایرانی میتواند در سطح بین المللی حرفی برای گفتن داشته باشد ، و آن هم با زبان تصویر و نه با زبان کلمات . او ، در اخرین سال های زندگی اش با بیماری سرطان مبارزه کرد ، اما تا اخرین روز ها با انگیزه و عشق به اموزش و خلق ، فعال ماند . روحیه ی خستگی ناپذیری داشت ، روحیه ای که هنوز هم در آثارش میتوان رد ان را دید : جسور ، اندیشمند و عمیق .