لبخند تو؛

میوا، رز آبی من، متاسفم. واقعا متاسفم. این کلمات خالصانه، نه تنها از دهانم بلکه از قلبم و روحم هم بیرون می آید. میخواهم بدانی که احساسی که من به تو داشتم ، حتی در سردترین روز سال هم گرمی خودش را نشان میداد و حتی در تاریک ترین روز ها هم شعله ور تر میشد.

امیدوارم دوباره لبخند هایت را به دنیا نشان دهی. برای من، زیبا تر از لبخند های تو نیست و نخواهد بود. لبخند هایت باعث می شد، حتی در سردترین روز هم لبریز از گرمای خوشایندی شوم و این گرما، مانند ریسمانی دور قلبم بپیچد

و ضربان قلبم چنان بالا میرفت که تبدیل به آهنگی برای تو می شد، اگرچه آن را نمی شنیدی. میوا، من حاضر بودم برای خوشحالی تو هرکاری انجام دهم فقط برای اینکه بار دیگر آن لبخند شیرینت را ببینم و وجودم لبریز از امید شود.

من می دانم که تو به روح افراد دل می بندی نه به صورت آنها، و این خالصانه ترین احساسی است که به من بخشیدی چون با انکه هیچ گاه چهره ی حقیقی من را ندیدی روح من را دیدی. امیدوارم دنیا برایت آنقدر سخت نشود که لبخند هایت مانند رزی کوچک پژمرده شود‌.

میوا به من قول بده حتی با رفتنم، هیچ گاه تسلیم نشوی. هر گاه به فکر تسلیم شدن بودی من را به یاد بیاور که در گوشت نجوا میکنم.نجوایی از جنس امید.

رز آبی من ، درست است که شاید هیچ گاه کسی از احساس ما به هم خبردار نشد، اما این را بدان، که من جای خود را در قلبت محکم کردم و همیشه در قلبت میمانم.