قمارباز | فصل ۱۳

چند صفحه کتاب قمارباز با قلم فوق‌العاده جناب داستایوفسکی تقدیم نگاهتون.

کم و بیش یک ماه است که به این یادداشت ها دست نزده‌ام. به این یادداشت هایی که براثر نفوذ تاثراتی نامرتب، ولی قوی، شروع شده بود. فاجعه ای که من نزدیک بودنش را حدس می‌زدم در حقیقت وقع یافت، ولی صدبار شدیدتر و ناگهانی‌تر از آنچه می‌اندیشیدم.

این فاجعه دست کم تا جایی که به من ارتباط داشت با خود چیزی عجیب، پر هیاهو و حتی غم انگیز داشت و ماجراهای تقریبا معجزه مانندی برای من پیش آورد و یا دست کم تا این ساعت من انها را اینطور تلقی می‌کنم. درصورتی که از یک جهت دیگر با در نظر داشتن گردبادی که من دربر پا کرده بودم، این ماجراها اندکی استثنایی نیز بودند.

ولی آنچه درنظر من بیش از همه چیز معجزه آمیز می‌آمد، رفتار خودم در برابر این وقایع بود که خودم نیز هنوز موفق نشده‌ام آن را درک کنم. همه این ها اکنون مثل خواب و خیالی گذشته‌ است. حتی عشق من، گرچه بسیار قوی و صمیمی بود، ولی... آخر چه شد؟ راستی اکنون چیزی از آن باقی نمانده است.

به طوری که گاهی این فکر به خاطرم می‌رسد:«آیا من دیوانه نشده بودم و آیا تمام این ایام را در تیمارستان به سر نبرده بودم؟! شاید هنوز هم در تیمارستان هستم؛ یعنی تمام این ها جز خیال واهی نبوده است و نخواهد بود؟» یادداشت هایم را جمع‌‌آوری کردم و از نو خواندم-کسی چه می‌داند شاید برای اینکه به خودم ثابت کنم که آنها را در تیمارستان ننوشته‌ام-

اکنون حسابی تنها هستم. پاییز دارد نزدیک می‌شود و برگ ها رو به زردی گذاشته‌اند. من در این شهر کوچک و افسرده به سر می‌برم-آه که چقدر شهر های کوچک آلمان افسرده و تیره هستند!-و به جای اینکه به چیزهایی بیندیشم که باید انجام بدهم در زیر نفوذ یادگاری های زمان گذشته و در زیر نفوذ تندباد تازه که مرا انطور همراه خود...