الگوریتم و کنترل افکار!

ربات ها همین الان دارن افکار تو رو کنترل میکنن! درحالی که حتی روحت هم از این موضوع خبر نداره برای ازاد شدن از این قفس‌ نامرعی بهت پیشنهاد میکنم این پست رو تا اخر بخونی

تا به حال به این موضوع فکر کردی که دنیای جا گرفته توی گوشی موبایلت، برای چه هدفی، اینچنین کامل و ریزبینانه برنامه ریزی شده؟ مثلا قرمز بودن دکمه لایک، عمدا انتخاب شده تا واکنش های سریع مغز رو درگیر کنه و یا شیوه رفرش شدن صفحه، که کاملا از ماشین های اسلات کپی شده. ویدئو هایی که پیوسته و خودکار پخش میشن تا تو تله ی [یک دقیقه دیگر] بیافتی و هزاران طراحی هوشمندانه دیگه، که فقط میخوان به طور دقیق تو رو تحلیل، پیشبینی و کنترل کنن...

اعترافات الگوریتم a در بازجویی: [ ما در همون 40 دقیقه اول استفاده، با استفاده از نشانه های کوچیک، مثل لحظات مکث تو بر هر محتوا، شدتی که انگشتت رو روی کیبورد میکوبی و الگوهای تنفست حین مشاهده هر مطلب، نقاط درد روانی و مطالب مورد پسند تو رو شناسایی میکنیم و در مرحله بعد، مطالبی که دوست نداری رو از چرخه دیدنی هات حذف میکنیم کم کم، تو فقط چیزی رو میبینی که "دوست داری ببینی" و تمام چیزهای ناخوشایند از چشمت پنهان میشن] -با گذشت زمان تو بدون اینکه بفهمی توانایی تحلیل و مقابله با چیز های غیرمحبوب خودت رو از دست میدی دیگه متوجه عقاید مخالف، دیدگاه های متفاوت و تفکر انتقادی نیستی و هرگز ابعادی که دوست نداری ببینی رو نمیبینی! درست مثل اینکه داخل یک حباب از علایق خودت نشستی و الگوریتمی که تو رو از خودت هم بهتر میشناسه، تمام دنیای خارج حباب رو از چشمت قایم کرده و زمانی که الگوریتم یک چیز جدید وارد حباب بکنه، تو بدون هیچ تحلیلی اون رو میپذیری و الگوریتم خیلی ساده، افکار و عقاید و تمایلات تو رو کنترل میکنه. "این موضوع میتونه باعث شکاف های عمیق بین مردم، ناتوانی در تصمیم‌گیری فردی، کاهش شدید خلاقیت و دستکاری افکار عمومی بشه."

این سیستم هوشمند، محدوده توجه رو شدیدا پایین میاره جوری که محدوده توجه انسان ها، در کمتر از ده سال از ۱۲ ثانیه به ۸ ثانیه کاهش یافته(حتی کمتر از محدوده توجه یک ماهی) و این یعنی انسان به لذت های سریع و کوتاه عادت میکنه چرخه ای بی پایان از دیدن مطلب موردعلاقه، پسندیدن و ترشح دوپامین،‌ و درخواست بیشتر... انسان که برای لذت های مفید مثل لذت بردن از یادگیری، دست کم به چندسال زمان نیاز داره حالا در کمتر از ۸ ثانیه لذتی که میخواد رو دریافت میکنه و به این ترتیب ساعت های بی بازگشت خودش رو خرج ترشح ناقص دوپامین میکنه و نهایتا این روند اون رو شبیه به معتادای مواد مخدر میکنه، افسرده، بی انگیزه و درگیر خوشی های لحظه ای، در حالی که حتی نمیتونه روی ساده ترین امور، تمرکز کنه! حتی به طور دقیق تر، هر یک ساعت در فضای مجازی، باعث کاهش تمرکز، هر سه ساعت باعث افزایش اضطراب میشه و بیشتر از پنج ساعت میتونه علائم افسردگی رو ظاهر کنه و بعدتر این سیستم موفق میشه تو رو دچار اختلال ترشح دوپامین(که ویژگی معتادان مواد مخدر است)، کاهش ضخامت قشر مخ(ناتوانی در تفکر) و کاهش شدید توانایی حفظ توجه(عدم تمرکز) بکنه که به معنای یک شرایط عالی برای کنترل ذهن تو هست.

حالا فقط یک سوال وجود داره: چجوری از تله ی الگوریتم خلاص بشیم؟ چند گام ساده بردار در قدم اول، تمام شبکه های اجتماعی که به اونها "نیاز" نداری رو حذف کن و نوتیفیکشن های برنامه ها رو خاموش کن در قدم دوم، الگوریتم اینستاگرام و پیشنهادات گوگل رو خاموش کن و در کروم از حالت جست‌وجوی ناشناس استفاده کن برای قدم سوم، زمان استفاده از گوشی رو کنترل و از تایم اسکرین استفاده کن اگر بیشتر از ۲ ساعت در روز از گوشی استقاده میکنی، بدون که داری به خطر نزدیک میشی...! قدم سوم اینه که به دنیای واقعی برگردی روزی ۳۰ دقیقه کتاب واقعی بخون(نه pdf) یه مهارت واقعی و غیردیجیتال یاد بگیر مثل شمعسازی یا پرورش گل یا حتی یه ورزش. در روز یه تایمی رو به نوشتن اختصاص بده و حداقل ده خط درروز بنويس همچنین تشخیص اطلاعات هدف‌دار و جعلی رو تمرین کن و سواد رسانه ای خودت رو بالا ببر اینجوری دیگه الگوریتم حقایق رو از چشمت سانسور نمیکنه