این تمام من است″

حرفی نیست...

آن شب با خود تکرار میکرد: خورشید بتابد یا نه مرگ بیاید یا نه بخندم یا گریه کنم بخندی یا گریه کنی

اگر بخواهی، اگر نخواهی با آخرین نفس یا نه همراه با غروب ماه یا نه به گریه‌ی آسمان یا خنده‌ی زمین حتی اگر مانند پلوتو دور یا مانند سلول های خون نزدیک حتی با بدنی سالم یا دم مرگ به هرکسی که مرا آفرید

قسم میخورم...بخواهمت.. شاید گم شده‌ام، شاید پیدایم کنی.. شاید تصویر در آینه غریبه باشد، تو نیستی.. شاید برق چشمانم فرو ریزد.. شاید فرو رفته در خاک..

قسم به آسمانی که ستارگان را میخواند.. قسم به آبی که از چشمان ابر ها میریزد.. قسم به ماهی که در آسمان گرمای خورشید را مطلبد.. . تو همانی که نیاز است، همانی که آخرین نفسم را برایش داده‌ام. در تابوت، در جهنم، در عمق اقیانوس....او نه، من نه، آنها نه؛ تو! قدر حرف هایم را بدان...اشکانم هم لیاقت این حرف هایم را ندارند. بهتر برای هردویمان است که عزیز بودنت را نگاه داری، دنیای من.

دنیا ممکن است مرا نخواهد، تو را نخواهد، ما را نخواهد... اما من که تو را خواسته‌ام، شب روشن من.. پس چه حاجتی به ستارگان دنباله دار چشمانت؟ بخند، زیبای مجنون...بخند؛ مجنونت هم میخندد، گرچه در این دنیا حسش نمیکنی ولی آن مجنون را که خود مجنون کرده‌ای هنوز در میان خاک گل عشقش به تو رشد میکند. با خنده‌ات آبیاری اش کن