این پایان نیست...

این، پایان کار نیست با این جملات، خاتمه نمی‌یابد عشق و شاید بعدها، و شاید پس از آنکه از امروز گذر کنیم، فرداهایمان، سرشار از احساس وجود یکدیگر باشند و شاید بتوانیم این عشق بی پایان را، با پایانی خوش، با پایانی شاد، و شاید با پایانی پر از خوشبختی رقم زنیم...

روزی، روزگاری در میانه‌های آن جاده‌ها و در کنار آن درخت سرسبز کاج باهم ملاقات خواهیم کرد و دست در دست هم و شانه به شانه‌ی هم باهم قدم خواهیم زد خواهیم خندید و خواهیم رق*صید بدون هیچ غم و غصه‌ای و بدون حسرت... این قرارمان بود ولی آخر، عزیزم تو هم خوب میدانی، که آن درخت کاج سرسبز، که در کنارش چمنزار پر از گُلی قرار دارد، بریده شده است و در آنجا، هرچقدر نشسته‌ام، روی زمینی خشک که خبری از آن چمنزار زیبا در آن نیست تو هنوز به قولت عمل نکرده‌ای من همچنان می‌نشینم عزیزم، حتی با وجود آنکه این جاده‌ی پر از گلی نیست که قولش را داده بودی و حتی با اینکه تو سال‌ها است که از اینجا نگذشته‌ای عزیزم... من در اینجا، در این زمین بی آب و علف، می‌نشینم. تا زمانی که تو، قصد آمدن کنی و تا زمانی که بتوانیم باهم، در این بیابان خشک، ملاقات کنیم، و دست در دست هم، و شانه به شانه‌ی هم، باهم قدم بزنیم، و با بهم بخندیم و برق•صیم... و من منتظر می‌مانم، تا بالاخره آن روزی روزگاری، فرا برسد... «الیزابت- روزی برای عشق»

در انتظار شخصی، انسانی برای حرف زدن و شعر خواندن، پوسیدیم. جایی رسید که برایش رقصی•دیم خندیدیم و نفهمید و نبوس•ید و نرق•صید چرا آخر در انتظار او، آن بی وفا، آنچنان پوسیدیم، ای دل دیوانه‌ی من؟ «رابرت-سکوت کن کلودی»

جالبه، نه؟ من ظالمی هستم که مظلومانه پشت میله‌های زندانه، و اون مظلومیه که ظالمانه داره ظلم میکنه... بعد از اون جریان... هروقت که یادش می‌افتم، می‌خندم... اینقدر می‌خندم که دیوانه میشم... و انقدر دیوانه میشم که بازم می‌خندم! بهم بگو کاترین، من دیوانه هستم، یا اونی که این بلا رو سرم آورده؟ «جیمز- یک قدم تا فروپاشی»

برای کسی که دوستش داشتم، نامه نوشتم «دوستت دارم» و با جملات زیبا و پیچیده، جوابم را داد... میدانی؟ من از ته قلبم آن نامه را نوشته بودم... اما او از ته لغت‌نامه این نامه را برایم نوشت... . «جرج- لبخند، جواب می‌دهد»