وقتی‌تو‌با‌رعد‌وبرق‌آمدی؛

علاقم به رعد و برق رو نمیتونم توصیف کنم . همونجوری که نمیتونم توصیف کنم وقتی باهات حرف میزنم و بهم میگی فوق‌العاده هستم چقدر خوشحال میشم

من همیشه امید داشتم . حتی وقتی امتحانم را از بیست صفر شدم حتی وقتی گل های باغچه خشک شد . وقتی مادرم مرد و باران بارید اما رعد و برق نزد هم امید داشتم . ولی وقتی از خواب بیدارشدم و منتظر بودم با لبخند همیشگیت اسمم را صدا بزنی با اینکه می‌دانستم یک ماه پیش ناگهان غیب شدی امیدم را از دست دادم

من امتحان را صفر شدم و تو به من دلداری دادی . گل های باغچه خداحافظی کردند و برای همیشه رفتند و تو به جایشان گل های قشنگتری (البته نه به قشنگی خودت) کاشتی . من مادرم را از دست دادم و همان شب برای اولین بار باران بارید ولی رعد وبرق نزد ، مثل رعد و برق خوشحالم کردی . تمام امید من تو بودی.

اولین بار که دیدمت آن موقع که با چشمان الماسی‌ات به من نگاه کردی و با خنده گفتی که چقدر عالی هستم گل از گلم شکفت . آن لحظه دیگر هیچگاه برنگشت ولی رعد و برقی که همان موقع زد یک ثانیه را تبدیل به یک ساعت کرد . چه کسی فکرش را می‌کرد که بعد از یکسال زندگی با تو بالاخره روزی برسد که تو باید میرفتی. نمیدانم چه حسی داشتی که فکر کردی اگر من را هم از بیماریت خبردار کنی من ناراحت می‌شوم . راستش وقتی فهمیدم دلیل رفتنت چه بود بیشتر ناراحت شدم .

یک ماه است که در انتظار سمفونی صدای تو هستم . ساعت هاست که روی صندلی ای که همیشه با تو رویش نقاشی میکشیدم نشسته ام و امیدوارم قبل از مرگم دوباره باهم رعد وبرق را تماشا کنیم یا حداقل شده از دور هم دوباره ببینمت (که البته یک شkنجه واقعی است)

در خیالات خودم بودم ناگهان در باز شد تمام امیدهایی که در انتهای قلبم جا خوش کرده بودند مانند رعد و برق برگشت. با چشمان اشک آلودت و موهای کوتاه به من چشم دوختی . باران گرفت و رعد و برق زد . البته نه در آسمان، در چشمان امیدوار و باران زده من.