طلسم تاریکی...

‌

در این بازیِ تیره و سرگردان منم که روح ها می‌بلعم پنهان

تو گمان بردی مرا رام کنی؟ زمینم بود که تو شدی بازیکنی!

چشمانم طلسمی بی رحم و تار که خواب ها را می‌دزدد در این کارزار

در هر قدم بازی من ساز شد تو مهره ای،که خواب من آغاز شد

کلامم چون شبحی سرد و نهان که جان ها را می‌بلعد بی امان

گر خواندی مرا،جهان در مشت شعرم بود،که بازی ات را کشت