موزه زمان تهران

موزه زمان از جاذبه‌های متفاوت تهران به شمار می‌رود که آثار جالب و خاصی با موضوع زمان در آن جای گرفته است. این موزه به‌عنوان نخستین موزه ساعت در ایران، در یکی از خانه‌ های قدیمی تهران با معماری و تزیینات بسیار جالب قرار دارد.

موزه زمان یا موزه تماشاگه زمان، اولین موزه ابزار سنجش و نمایش زمان در ایران است که به‌عنوان یکی از جاهای دیدنی تهران در سال ۱۳۷۸ هجری شمسی افتتاح شد. در این موزه با انواع و اقسام ساعت‌های قدیمی ایرانی و خارجی از کشورهای فرانسه، سوئیس، انگلیس و آلمان وجود دارد.

ساعت‌های اهدایی، ساعت رجل سیاسی، ساعت‌های لوکس و دکوری قدیمی، ساعت‌های مکانیکی دیواری، رومیزی، جیبی و مچی و غیره در این موزه حسابی خودنمایی می‌کنند. در میان این ساعت‌های ارزشمند می‌توان به ساعت‌ «پروفسور محمود حسابی» و ساعت آفتابی «ناصرالدین‌شاه» اشاره کرد. همچنین ابزارهای تعمیر ساعت، ابزار و اسناد گاه‌شماری و تقویم‌های ایرانی در معرض دید عموم قرار دارند.

حیاط این موزه نیز در نوع خود جذاب و دیدنی است؛ به‌خصوص به‌خاطر وجود ساعت آفتابی، ساعت شنی، ساعت آبی و ساعت سوختی از دوره‌های مختلف تاریخی که لذت گردش در محوطه را دوچندان می‌کنند.با این همه، شاید آنچه در نگاه اول چشم هر بیننده‌ای را به خود خیره می‌کند، جلوه‌های زیبای هنر و معماری ایرانی نظیر گچبری‌های نقوش اسلیمی، آجرکاری و مقرنس‌کاری، معرق‌کاری‌های روی دیوارها، گره‌چینی پنجره‌ها و درها و... است. این خانه و موزه زیبا در سال ۱۳۸۲ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

موزه زمان با مساحت ۵۰۰۰ متر مربع و ۷۰۰ متر مربع زیربنا، قدمتی بالغ بر ۸۰ سال دارد. با این حال، پیشینه این باغ به دوره قاجار برمی‌گردد؛ زمانی که باغ یادشده به‌عنوان بخشی از اراضی باغ فردوس به معیرالممالک، داماد ناصرالدین شاه، تعلق داشت. در اسلاید های بعد به ساعت های مختلف در حیاط موزه می پردازیم.

ساعت آبی مکانیکی پس از ساعت‌های آبی روی کار آمدند. این ساعت‌ها دو مخزن داشتند که آب از مخزن بالایی به مخزن پایینی می‌ریخت. چوب دندانه‌داری با چوب پنبه‌ای در انتهایش، در مخزن پایینی قرار داشت. با بالاآمدن سطح آب در این مخزن، چوب دندانه‌دار نیز بالا می‌آمد و با اتصال به چرخ‌دنده منجر به حرکت عقربه و نمایش زمان می‌شد.

ساعت روغنی مجهز به مخزن مدرجی بود که در آن روغن خاصی می‌ریختند و با روشن‌شدن فیتیله ساعت و استفاده از روغن موجود در مخزن، زمان از روی درجه‌های روی مخزن مشخص می‌شد. جالب اینکه ابزار مذکور علاوه بر نمایش زمان، در طول شب محیط را روشن می‌کرد

قایق اژدها نام یک نوع ساعت سوختی مخصوص چینی‌ها است که به قایق شباهت دارد. علاوه بر شمعی خوابیده که در بخش میانی قایق تعبیه شده، وزنه‌هایی با فواصل معین در راستای قایق آویزان شده است. در طول شبانه‌روز زمانی که شمع می‌سوخت، به‌تدریج باعث سوختن هر ریسمان و افتادن وزنه متصل به آن به ظرف فلزی زیر قایق می‌شد و صدای دنگ دنگ ایجاد می‌کرد. معیار تشخیص زمان، تعداد وزنه‌ها و صدای دنگ دنگ بود