دستان او

واقعا امیدوارم خوشتون بیاد و میدونم خیلی سطحی نوشتم... اما ببخشین چون تو اینکار تازه کارم

با دست نوازشگر باد و رقص پرتو های خورشید درخشان روی صورت دلتنگش از خواب بیدار شد. در کنار او بود، شاید همین باعث شده بود خواب شیرین او را ببیند. خوابی شیرین با رایحه درد، خواب گیسوان بافته او در باد، دوباره میخواست موهای زیبایش را که مثل شکوفه های شب بو خوشبو بودند را ببوید؛ اما چشمان خیس مرد اجازه تماشای او را به مرد نمی داد.

به او نزدیک تر شد و رویش دستی کشید. سرد بود، برخلاف وجود گرمی که در قلب مرد داشت. با دلی غمگین و لبخندی تلخ و دلگیر شروع به صحبت با او کرد:«گل کوچکم برگرد که دیگر نمی توانم غم غربت بی تو را تحمل کنم، زیبا رویم چهره چین خورده از غمم بی تو دوباره مثل قدیم نمی شود. برگرد دیگر، تو که میگفتی هیچوقت ترکم نمیکنی، این حرفت هم دروغ بود؟ قلب بی قرارم هنوز هم در انتظار تو سر می کند. »

مرد نفسی سنگین کشید و با بغض ادامه داد:«شکوفه گیلاس من، بیا و دوباره به من لبخندی درخشان بزن تا دوباره گل های اطلسی و یاس در دلم متولد شوند. آنقدر گریستم که شیار های اشک روی صورتم نقش بسته است.»

او با دلی پر درد گفت:«اما می دانم مقصر رفتن تو من بودم، من بودم که نتوانستم از تو محافظت کنم. من لایق تو نبودم و از این بابت شرمسارم.» پوزخندی تلخ زد:«من غزل سرای زمانه اما هیچوقت نتوانستم غزلی لایق چشمان تیله ای تو بسرایم . از دنیای بی تو خسته ام، آخر تو تنها ملاقات کننده زندان زندگی من بودی. حالا ، بعد از مدتها دلتنگی به تو می رسم ، در راه آمدن پیش تو هستم خورشید خوشبختی من...»

مرد شکسته بی هیچ تردیدی 🗡 را بر دستش گذاشت . حجم نبودن فرشته کوچکش بر دوشش سنگینی می کرد:«ستاره قطبی من ، دیگر تنها نیستی ....» خ•و•ن مرد در مجاورت پرتوی نورانی خورشید زندگی رنگ زیبایی را تداعی می کرد. او صدای بال ها و نزدیک شدن فرشته اش را می شنید. خ•و•ن مرد به سمت شیار های ق•ب•ر دختر مورد علاقه اش سر می خورد.سرانجام مرد درکنار سپیده اش به خواب م.ر.گ فرو رفت.