حادثه سردشت ؛ ژینا پیدا نشد!

۸ سال جنگ ایران و عراق اثرات بسیاری بر جنوب و غرب ایران برجا گذاشت . از دردناک ترین این ها حادثه سر دشت می‌باشد...

[توجه این متن دارای صحنه های دردناک است که ممکن است برای همه مناسب نباشد ] ۷ تیر سال ۱۳۶۶ بود ، قادر مولان پور که همه روستا اورا به مام قادر می‌شناختند مشغول بنایی بود ؛ ناگهان روستایش را شیمیایی میکنند سراسیمه بازمیگردد زن پا به ماهش و سه طفل قد و نیم قدش و همه همشهری هایش بر اثر گاز خردل شیمیایی شده اند...

دکتر ها و پرستار ها رسیدند و مشغول تیمار کردن مردم شدند...او بر تن نحیف فرزندانش آب ریخت ، پرستار ها گفته بودند اگر این کار را نکند تا صبح هم دوام نمی آورند ، فایده نداشت اول پسر بزرگش پر کشید . مام قادر با دستان خودش او را خاک کرد و بر بالینش نماز خواند دلش خوش بود به دو فرزند دیگرش که فردا آن روز خبر فوت دخترش و دگر پسرش را شنید...

او ماند و تن بی جان دو فرزندش که حتا آمبولانس هم راضی به آورند آنها از ارومیه تا سردشت نشد . مام قادر دو فرزندش را کفن بر بدن پیاده تا سر دشت آورد! فکر را کنید در عرض دو روز سه داغ بر دلش گذاشته شد چشمش فقط و فقط به مریمش بود که داشت زندگی تازه ای برایش می آورد داشت «ژینا» را می آورد

به سراغ مریم رفت ، داشت با مرگ دست و پنجه نرم می‌کرد اما مریم ... مریم هم رفت. آه از دلت مام قادر میتوانم صدایت را بشنوم :«مریم گیان ، دکتر میخوام برم مریممو ببینم مریم...» دکتر گفت دخترت را به دنیا آوردیم ، اما فرستادیمش ارومیه که شیمایی نشود .اوس قادر به ارومیه رفت تا تنها یادگارش را پیدا کند.بچه‌ها را فرستاده بودند بهزیستی، بی نام و نشان و اوستا قادر ماند و ده‌ها بچه که نمی‌دانست ژینا کدام آنهاست.

ژینایش پیدا نشد .آری تا ۱۱ دی سال ۹۵ که مام قادر پیش مریم و سه فرزندش رفت ژینا پیدا نشد! قبل از فوتش او به دادگاه لاهه هلند رفت و از جنایات اتفاق افتاده در جنگ گفت قاضی در آخر از او پرسید:«چرا اینقدر امیدواری؟»، جواب می‌دهد: «اگر ما کوردها امیدوار نبودیم خیلی زودتر از بین رفته بودیم».