چشم هایت

چشم‌هایت... آن اقیانوس بی‌انتها که هزاران راز در خود دارد. آن سرزمین آبی‌رنگی که خورشید را در خود پنهان کرده است. می‌بینی؟ من سال‌هاست در میان امواجش سرگردانم، بی‌آنکه امیدی به نجات داشته باشم.

چشمان تو، همان افسون قدیمی‌اند که شاعران را وادار به سرودن کردند، که عاشقان را به ویرانی کشاندند و کهکشانی را در سیاه‌چاله‌ای از وسوسه فرو بردند. من هم یکی از همان ستارگان گمشده‌ام، یکی از همان دیوانگانی که در روشنای نگاهت سوخت، اما باز هم ادامه می‌داد.

من، غریقی بی‌اختیار در این دریای بی‌انتها، بی‌آنکه بدانم ساحل کجاست، بی‌آنکه بخواهم راه بازگشت را پیدا کنم. شاید اگر چشم از چشمانت بردارم، آرام گیرم... اما مگر می‌شود از دریا دل کند وقتی تمام زندگی‌ات را در امواجش جا گذاشته‌ای؟

اما بگذار در این بی‌کران، گم شوم. بگذار این دریای بی‌انتها آخرین مقصد من باشد. غرق شدن در تو، هزار بار شیرین‌تر از زنده‌ماندن در جهانی‌ست که نگاهت را ندارد.