بگذار

در هجوم ثانیه‌ها، نام تو مثل ترانهگوش جانم را نوازش می‌کند. تو همان روشنی خاموش ناشدنی ای که در تاریکی روزهای بی‌تابی‌ام می‌درخشی، آن نسیم صبحگاهی که رایحه‌ی شادی را در میان خاطراتم می‌پراکند.

بدان که حضورت بهار را بی‌نیاز از شکوفه کرده است، اگر تقدیر هزار راه میان ما بکشد، اگر روزگار سدها بر سر راهمان بندد، باز دل من به سوی تو خواهد شتافت، چنان‌که رود، بی‌درنگ به دریا پناه می‌برد، چه هراس از سردی زمان که عشق، آن‌گاه که از جان ریشه گیرد، هرگز پژمرده نخواهد شد!

بگذار روزگار بی‌رحم بر صفحه‌ی عمرم خطی از اندوه بکشد، بگذار زمین و زمان دست به دست هم دهند تا مرا از تو جدا کنند. اما مگر عشق را توان جدا کردن هست؟ مگر می‌توان آوازی را از دهان باد گرفت، یا رود را از دویدن در آغوش دریا بازداشت؟ نه... حتی اگر زمین فرو ریزد و آسمان در هم بپیچد، دل من به سوی تو خواهد تاخت.

بگذار زمان بی‌رحمانه بگذرد، بگذار فاصله‌ها میان ما باشد. اما مگر عشق، اسیر مرزها و لحظه‌ها می‌شود؟ نه، که عشق، آتشی‌ است که در طوفان جان می‌گیرد، نوری‌ است که در تاریکی می‌درخشد، رازی‌ است که در عمیق‌ترین سکوت‌ها هم فریاد می‌زند.

پس هرچه می‌خواهند بگویند، هرچه می‌خواهند بکنند، این قصه را هیچ دستی توانای محو کردن نیست. حتی اگر قلم‌ها بشکنند، حتی اگر کاغذها بسوزند، حتی اگر واژه‌ها در گلویم خفه شوند، باز هم دوست داشتنت، حقیقتی‌ست که هیچ نیرویی در این جهان توان انکارش را ندارد.