زلزله بم

این داستان واقعی نیست

علاقه را نه از حرف و بلکه براحتی میتوان از کارهای انسانها فهمید و متوجه شد . پدربزرگم مرد پیری بود که در جوانی اسم و رسم زیادی داشته میگویند آن زمانها از زیباترین مردهای شهر و اطرافشان بوده اما جز زیباییش هیچ نداشته عکاس ساده ای بوده است که همیشه در مراسم های خاص و دورهمی ها می آمده و از مردم رایگان و به دلخواه خودش عکس می‌گرفته و در آلبومش قرار می‌داده . حال سالها از آن حادثه فجیع و زلزله بم گذشته است و او در آن زلزله همه را از دست داد

همیشه عصرهارا می‌نشست و آلبومش را ورق میزد اما روزی که کنارش نشسته بودم حقیقتی را فهمیدم که چرا پدربزرگم در جوانی از همه مردم هنگام دورهمی ها عکس می‌گرفته او عکس های معمولی را راحت و آرام رد می‌کرد اما در آلبومش چند عکس بودند که کنارشان شعر نوشته شده بود وقتی به آن عکس ها می رسید مکث میکرد ، شعرها را چندبار بلند می‌خواند و به آن عکسها خیره میشد همه اش چند عکس این مدلی در آلبومش بود و متوجه شدم در همه آنها دختری با صورت کک مکی ،موهای فرفری که روسری اش را مانند هدبندی بالای سرش بسته بود حضور داشت

.عکسها سیاه و سفید بود اما وقتی او چشمانش را می‌بست و شروع به خواندن شعر های گوشه عکس ها می‌کرد عکس ها رنگ می‌گرفت دختری با رنگ موی نارنجی ، پوستی سبزه و چشمانی آبی را نشان میداد که در جمعیت برایش دست تکان میداد و می‌خندید .

روزی که پدربزرگم مرد رفتم و آلبومش را قبل از همه برای خودم برداشتم اما وقتی درش را باز کردم تمامی عکس های آن دخترک خالی بود .همه بودند ها ولی او نبود و فهمیدم پدربزرگم آن دخترک را در آلبومش جا داده و با خودش از آن زلزله وحشتناک نجات داده است و حال باری دیگر باهم رفتند تا سفر جدیدی را شروع کنند