روزمرگی خاکستری .

احساسشو قایم می‌کرد ، ولی یادش می‌رفت چشماش حرف میزنن .

من زنده هستم . زنده نه به زیستن ، نه به احساس کردن و نه به یک شخص بودن ، به نفس کشیدن و خوردن و خفتن و فرو رفتن در روزمرگی‌ِ خاکستری آدمیزاد .

بازمانده‌ای از این ناهنجاریِ لبریز از خشونت که زندگی‌اش نامیده‌‌اند ، آخرین ذره‌ی بی‌اهمیت معلق درخلاء .

آنچه در مقابل دیدگانم فرو می‌ریزد همانی‌ست که آجر به آجرش را با زجر بنا کردم و دیگر اشکی نیست که در سوگش بریزم و حنجره‌ای نیست که در استیصال دفاعش فریاد بزنم .

در آواره‌ای از دنیایم می‌نشینم و غمی در من نمانده که عزاداری کنم برای هر چه به قدر یک عمر عزیز نگه داشتم . از دستم می‌رود و من بی‌حرکت ضجه می‌زنم .

یک تکه‌ی دیگر از من می‌شکند و محکوم خواهم بود به بنای سازه‌ای نو فقط برای تماشای ویرانیَش . من زنده هستم ، من دیگر زندگی نخواهم کرد .