آن سوی شیشه

سلام دوستان! من در حال نوشتن یه رمانم و هیچ کسی رو جز شما برای نظر دادن ندارم! پس لطفا با نظرات ارزشمندتون راهنماییم کنید و بهم انرژی بدید! هر نظر به قدری برام ارزشمنده که تو قلبم حک می شه:)

داستان من در مورد دختری به اسم نیکاست که وارد رمان خودش میشه! اونجا سعی می کنه به شخصیت اول نزدیک بشه و کمکش کنه تا به هدفش برسه! حالا داستانی که نیکا نوشته چیه؟ درمورد یه پسر به اسم سامانه که به دنبال پیدا کردن و انتقام گرفتن از کسی که زندگی مادرش رو گرفته! سامان بیست و هفت سالشه و پزشکه. اما یه پزشک با هزارن مصیبت آسمانی و زمینی!

تا هجده سالگی تو یتیم خونه بزرگ شده. یه بیماری مرموز داره که خیلی نادره و از هر یه میلیارد جمعیت یک نفر بهش مبتلا میشن! این شخصیت با داستانی که پشتش داره وارد یه هتل نیمه طلسم شده میشه. یه هتل با آدمای مرموز و اتفاقات مرموز تر. صاحب هتل که اسمش مدبره بر حسب اتفاق با سامان آشناست. یه مرد حدودا شصت ساله. سامان متوجه میشه تو اون هتل می تونه گذشته مادرش رو ببینه و بفهمه چه اتفاقی براش افتاده.

اونجاست که می فهمه مدبر با مادرش ازدواج کرده. "اگه مدبر پدر بی غیرتم باشه که تموم مدت منو تو یتیم خونه به حال خودم رها کرد چی؟ اونوقت هیچ وقت نمی بخشمش!" نیکا سعی میکنه به سامان کمک کنه. جلو خطا های سامان رو می گیره. جلو مرگ بهترین رفیقش فرهاد رو میگیره. اما کم کم خودش هم تو اون دنیا گرفتار میشه. گرفتار چیزی که آدمای اونجا بهش میگن عشق! اون عاشق فرهاد میشه...

بخشی از رمانم: " او داشت گیتار را با عصبانیت به زمین می کوبید. -آی... تکیه کوچکی از چوب گیتار از کنار صورتش گذشت و خراشی به جا گذاشت. نگاهی به نیکا انداخت که دستش را روی صورتش گذاشته بود. اهمیتی نداد و به کارش ادامه داد. نیکا اعتراضی نکرد. به او اجازه داد خودش را تخلیه کند. فرهاد آنقدر این کار را ادامه داد که مچ دستش از کار افتاد. با بی حالی روی زمین نشست و به ستون پشتش تکیه داد. نیکا به آرامی جلو تر رفت. به نظر می رسید تقریبا آرام شده و تمام خشمش را تخلیه کرد. با فاصله از او روی زمین نشست. چیزی نگفت. منتظر ماند خودش حرف بزند. -نمی دونم چطور پیدام کردی. نمی دونم... دوست هم ندارم بدونم. فقط ازت می خوام از اینجا بری. تنهام بذار! او با مردی که دیروز دیده بود فرق می کرد. مرد دیروزی پرانرژی بود. شوخی می کرد. خیلی چیز ها را جدی نمی گرفت. حتی با وجود اینکه نیکا را نمی شناخت سر به سرش می گذاشت. گویی این خصلت در وجودش ریشه کرده بود که با افراد دیگر به راحتی ارتباط برقرار کند و در صورت لزوم کمی آنها را بخنداند. اما این مرد که آنجا کنارش نشسته بود، عصبی بود. حال حرف زدن نداشت و از عالم و آدم طلبکار بود. در خودش فرو رفته بود و حس آدم های افسرده را داشت. از همه مهم تر... او داشت گریه می کرد." نویسنده: اما اگه کشیده شدن نیکا به اون دنیا اتفاقی نباشه چی؟؟؟