آیا بعضی انسان ها واقعا فایده ای برای دنیا دارند؟

آیا بعضی انسان ها واقعا فایده ای برای دنیا دارند؟ خیلی خیلی جوان بودم؛ حدودا ۲۰ ساله بودم . خیلی خام بودم و چیز زیادی از معنای واقعی دنیا نمی‌دانستم . یک روز از روز های دیگر جوانی ، در قهوه خانه ای ، به انتظار چای نشسته بودم و روزنامه می‌خواندم که موضوعی نظرم را جلب کرد . هرگز از تیتر های آبکی روزنامه ها خوشم نمی‌آمد ، اما آن تیتر ، جالب به نظر می‌آمد : آیا بعضی انسان ها واقعا فایده ای برای دنیا دارند؟ آن روز وقت نشد سرتیتر را کامل مطالعه کنم ، اما آن سرتیتر ، واقعا نظرم را جلب کرده بود . ذهنم حسابی درگیر شده بود و هرکجا که میرفتم ، در فکر آن تیتر روزنامه بودم . به همه چیز دقت میکردم و گاهی انقدر به مردم زل میزدم که خجالت میکشیدم . گذشت و گذشت . من کار پیدا کردم . دیگر آن جوانِ علاف و خام قبل نبودم . اتفاقا ، کارم در دفتر روزنامه بود . رئیسم ، پیرمرد ۸۰ ساله مهربانی بود که به زیردستانش حسابی حال میداد .

یک روز ازم پرسید : هرگز روزنامه را دوست داشتی؟ ابتدا منظورش را نفهمیدم ، ولی بعد به رئیسم گفتم که همیشه روزنامه خواندم ، اما هیچوقت از داستان ها و خبر های آبکی روزنامه خوشم نیامده و فقط یک سرتیتر نظرم را جلب کرده . آن هم درباره فایده آدم ها در دنیا بوده است . رئیسم با لبخند گفت : آیا بعضی انسان ها واقعا فایده ای برای دنیا دارند ، نه؟ آن سال غوغای زیادی به پا کرد . میدانی ، نویسنده اش مردی حدودا ۵۰ ساله بود . وقتی ازش پرسیدم چه چیزی باعث شده درباره همچین موضوعی بنویسد ، گفت چون خودش ، هرگز آدم مفیدی نبوده . گفت کل زندگی اش را هدر داده و از لحظه هایش درست استفاده نکرده . او از مرگ مادرش و بیماری همسرش گفت و بعد گفت هرگز فکر نکرده روزی ممکن است انسان ها بروند و او هرگز فرصت عذرخواهی و خداحافظی از آنها را نداشته باشد . گفت این را می‌نویسد ، تا سرنوشت جوان های دیگری مثل تو را تغییر دهد . بعد هم گفت هرگز چیزی به این دنیا اضافه نکرده . هرگز به اندازه فکر و مطالعه نکرده و گفت که با حرف های بیخودی ، کل زندگی اش را گذرانده . فکر کنم همین چند سال پیش مرد .

حرف های پیرمرد ، مرا در فکر فرو برد . سال های سال گذشت . پیرمرد از دنیا رفت ، دفتر روزنامه بسته شد ، من ازدواج کردم ، بچه دار شدم و حالا نوه هایم هم به این دنیا آمده اند ، اما هرگز ، آن سر تیتر را فراموش نکردم . چندین و چندبار ، به این فکر کردم که نظر من درباره آن سرتیتر چه بود . شاید برای شما هم سوال باشد و خب ، نظر من این است : متاسفانه ، خیر ‌. خیلی آدم ها برای دنیا فایده ای ندارند . هرروز تعداد زیادی از آدم ها را در صف نانوایی ، فروشگاه ، خیابان و چایخانه میبینم که کل زندگی‌شان را به مسخره گرفته اند . مثلا ، یکیشان ، همین مصطفی ، جوان ۳۰ ساله ای که هرروز به چایخانه می‌آید . مصطفی خیلی جوان است و هنوز راهی نرفته ، اما هیچکاری هم نکرده . هرروز ، وقتش را در چایخانه میگذراند و تمام وقت شوخی می‌کند و حرف های الکی می‌زند . درصورتی که الان ، باید سرکارش باشد تا برای زن و بچه اش نان ببرد . چایخانه ، جایی برای وقت تلف کردن آدم هایی مثل ما پیرمرد هاست . مایی که زندگیمان را کردیم و حالا وقت استراحت کردنمان است . کاش بجای به مسخره گرفتن همه چیز ، لحظه ها را جدی بگیریم و از آنها ، به خوبی استفاده کنیم . ممکن است خیلی آدم ها فکر کنند فایده ای برای این دنیا نداشته اند ، اما همان ها ، فقط و فقط با چندکلمه و یک علامت سوال جلویش ، ذهن یک آدم را تا ۵۰ سال درگیر می‌کنند . بله ؛ همان آقای ۵۰ ساله مهربان که حسرت لحظه های زندگی اش را می‌خورد ، ذهن یک آدم ، یعنی من ، بابا حیدر نوه های کوچکم را برای ۵۰ سال درگیر کرد .

کاورِ داستانِ قشنگم :)