پیغام نرسیده:آزفندآک"

اون روز هم مثل بقیه روزا بود؟نمیدونم.گاهی بوی عطرمو حس میکرد و آرزومیکرد کاش کنارش بودم:گاهی میزد زیر گریه و به خودش سیلی میزد.حتی دیوارو مجسمه ها هم به داستانای تکراریش عادت کرده بودن "حتی خودشم نمیخواست حرفایی رو تکرار کنه که بارها گفته:مثل دیوانه ها قدم میزد و دور خودش میگشت. باخودش حرف میزدوسعی میکرد تا کسی صداشو نشنوه.شاید؟

فکرشم سخته که نتونم کنارش باشم و بغلش کنم حتی به زور.اون واقعا دیگه چیزی برای ارائه نداشت.هروز حرفای جدید براش عادت شده بوداما اون روز حرفایی رو شنیده بود که همیشه منتظرش بود"تو یه احمقی که فقط ازت میخوام ازم دوربمونی باشه؟گمشو وفقط وانمود کن هیچ اتفاقی نیفتاده تو خیلی نفرت انگیزی"

حتی دیگه به دنبال راه حل هم نمیگشت.اون تموم شده بود.حتی خودش هم نمیتونست خودش رو تحمل کنه"دوست نداشت مسیری رو آغاز کنه که درانتها به خوداحمقش میرسه.اون روز برخلاف بقیه روزا وقتی از خواب بیدار شد به خورشید دور ازابرای سیاه نگاه کردو گفت:چه طلوع قشنگی منتظرم بمون میدیدم که چطور از هیچ چیزی لذت نمیبره خدایا بزار کمکش کنم"

ومن تکه های شیشه را دیدم حوالی او وقتی روی شیروانی باران خاموشش میکرد و بعد از آن به دنبالش رفتم شاید اورادرحالی پیدا کنم در این جهان که او نیز خود را یافته است:باشد که به اغوشش بازگردم