فراموش کردم

منم زندگی بی نقصی داشتم. درست مثل تمام شاهزاده ها. مانند هزاران دختر خوشبختی که در یک خانواده اشرافی به دنیا آمده است. اما زندگی شاد من زیاد دوام نیاورد. نه تا وقتی که اشتباها یا عمدا، جلوی کالسکه ای با اسب های وحشی و تازه رام شده پرتاب شدم. وقتی چشم هایم را باز کردم. همه چیز جدید بود. خانه مان، اتاقم و هیچکس را به یاد نمی آوردم. تمام خاطرات کهنه ام گم شدند و هیچکس نمی توانست تک تک آنها را برایم زنده کند. پدرم تصمیم گرفت دفترچه خاطراتم را به من بدهد تا با خواندنش شاید چیزهایی را به یاد بیاورم. اما بی فایده بود. درست مثل خواندن یک داستان پریان برایم جدید و نا آشنا هستند. اسم های زیادی را دیدم. هارونا ، هاتاکو ، کایا ، ایتو و .... آنها چه کسانی هستند؟ً! چه نقشی در زندگی ام داشتند؟!

درست مثل هرشب، تا نیمه های آن خودم را با خواندن کتاب زندگی ام، سرگرم کردم. کم کم خواب به چشمانم آمد و مجبور شدم آن را در کمد بگذارم و قفلش کنم. تقریبا نزدیک طلوع خورشید، با صدای عجیبی از خواب پریدم. چشمم به سایه ای افتاد. از آن کابوس های همیشگی ام نیست. واقعیت است. پرسیدم :«تو کی هستی؟!». قبل از اینکه پاسخ دهد محو شد. دفترچه خاطراتم روی زمین افتاده و چندین برگ از صفحاتش سوخته است. یک فاجعه وحشتناک! نباید می گذاشتم کسی از این اتفاق خبردار شود. سوخته شدن این برگه ها یعنی نابودی ابدی آن خاطرات. متاسفانه به این قسمت ها هم نرسیده بودم تا به یاد داشته باشم درباره چه کسی یا چه چیزی نوشته ام. به خودم تلقین کردم :«اشکالی نداره، کم کم به مرور زمان همه چی یادت میاد. دیگه بهشون نیازی نخواهی داشت». اما چه دلیلی دارد کسی مخفیانه سر دفترچه ام بیاید و سعی کند آنها را نابود کند؟! به چه دلیل؟!

از مادر اجازه گرفتم و مثل همیشه برای گشت و گذار در شهر رفتم. کیمی، تنها دوست و خدمتکارم، دختری ریز نقش و مهربان، همیشه مرا به مکان هایی می برد که از قبل آنجا حضور داشتم. گمان میکرد دیدن دوباره آنها به سوالات ذهنم پاسخ خواهد داد. در غذاخوری یک میز خرید و گفت :«کمی منتظر باشین بانو، به زودی برمی گردم». نگاهی به اطرافم می انداختم تا شاید چهره کسی برایم آشنا به نظر برسد. ندایی گفت :«بانو. اجازه هست بنشینم؟!». برگشتم. شمشیرزنی با موهای مجعد برفی. نقش صورتش برایم کمی آشنا می آمد. اجازه دادم و پرسیدم :«شما کی هستین؟!». لبخندی زد :«دایتان کینامی. شما هم باید آسوکا ماکاشی باشین. درسته؟!». او را می شناخت. به گونه ای حرف میزد که انگار سالیان زیادی است از همدیگر شناخت داریم. گفتم :«بله ببخشین من به خاطر دلایلی شما رو....». - بله بانو؛ خبر دارم. پس او می دانست. چشم هایش می توانستند به هزاران قفل ذهنم معنا ببخشد. گفت :«همراه من بیایین بانو. من به سوالاتتون جواب میدم».

شاید اگر در زندگی قبلیم بودم، هیچگاه این پیشنهاد را نمی پذیرفتم. اما الان اوضاع فرق میکرد. من مثل بچه ای شده بودم که هرراهی را برای تجربه کردن چیزهای جدید و یافتن پاسخ هایش می رفت. به دنبالش رفتم بدون آنکه کسی خبردار شود کجا هستم. از خیابان هایی میرفت که هیچگاه پایم را آنجا نگذاشته بودم. پرسید :«فراموش کردن بعضی چیزها، همیشه بد نیست. باعث میشه خیلی از نفرت ها و خشم ها از یاد بره و خاطرات بهتری رو ثبت کرد». پرسیدم :«شما تو زندگی قبلی من چه نقشی داشتین؟!». ایستاد و بدون اینکه رویش را برگرداند، گفت :«مهم نیست من کی بودم. مهم اینکه الان چه کسی میتونم باشم. جشن آتیش بازی چینگام رو تا به حال رفتین؟!». سرم را تکان دادم. با خوشحالی قدم برداشت و گفت :«عالیه؛ پس حالا میتونید ببینیدش. زود باشین بانو؛ ممکنه دیر برسیم».

او مرا به جشنی برد که تابه حال از نزدیک آنقدر نور درخشان، متنوع و زیبا ندیده بودم. فشفشه ها از تمام رنگ های گل های باغمان هم زیباتر بودند. موقع برگشت، هنوز انفجارهای ترقه ها درون مردمک چشمم را تزئین می کردند. پرسیدم :«تو کسی بودی که قبلا برام اهمیت داشته؟!». ایستاد. پوزخندی زد و گفت :«یه همچین چیزی». گفتم :«میخوام درباره ات بیشتر بدونم. بهم بگو! من کی بودم؟! چکار میکردم؟! اون اسم هایی که نمی شناسم کی هستن؟!». گفت :«آروم باشین بانو. به همه چیز به نوبت پاسخ میدم ولی الان باید برگردین. بازم میام پیشتون ولی به شرطی که اسمی از من نبرین». قبول کردم و به سرعت پیش خدمتکارم برگشتم. از آن روز به بعد، هرشب منتظر می ماندم تا جرینگ جرینگ زنگوله باغ پشتی را بشنوم و به آنجا بروم. همیشه سعی میکردم بی سرو صدا باشد و تا جایی که امکانش هست، برایش کیک می بردم. باهم حرف میزدیم و او داستان زندگی ام را برایم میگفت. داستان زندگیمان را.

مدت ها به این منوال گذشت تا اینکه مهمانی مهم به خانه مان آمد. پدرم با خوشحالی معرفی اش کرد و گفت :«آسوکا. ایشون هماره کاتانا هستن. به خاطر مشکلی که به وجود اومد مراسم جشنتون به تعویق افتاد. الان دوباره برای مشخص کردن تاریخ مراسم به اینجا اومده». نگاهش کردم. مردی از خود راضی و بدون ذره ای شباهت به دایتان. گفتم :«ببخشین پدر ولی ایشون رو به جا نمیارم. من قبولشون نمیکنم». نفس های همه در سینه حبس شد. پدرم عذرخواهی کرد و همه چیز را گردن فراموشی ام انداخت. نه. دایتان هیچ چیزی درباره این مرد به من نگفت. منتظر ماندم تا نیمه شب از راه برسد. تمامی آن ساعات را در اتاق، خودم را حبس کردم. بالاخره صدای زنگوله بلند شد و به باغ رفتم. قبل از اینکه دوباره لبخندش را ببینم، گفت :«باید از اینجا بریم. همین الان!». به طرف معبد بالای کوهستان فرار کردیم. انگار وجود آقای هماره، او را هم آشفته کرده بود. وقتی رسیدیم و مطمئن شد هیچکس دنبالمان نیامده، پرسیدم :«اون کی بوده؟!واقعا من اون رو میشناختم؟! پس چرا چیزی درباره اش بهم نگفتی؟!پدرم دروغ میگفت مگه نه؟!». نگاهم کرد. چشم هایش از عذاب وجدان می درخشید. سرش را تکان داد :«نه؛ تو واقعا اون رو میشناختی».

لحظه ای خشکم زد. با بغض پرسیدم :«یعنی تو درباره همه چی بهم دروغ گفتی دایتان؟! همه چیزهایی که ازم تعریف کردی، دروغ بود؟!». پاسخ داد :«نه. من درباره هیچ چیز به تو دروغ نگفتم. همه شون واقعیت بود. دوستایی که داشتی، مدرسه ای که رفتی، جشن امپراتوری، مسابقه کاتبان، کلدوزی هایی که کردی همه شون واقعیت بوده. من فقط یه چیزی رو درباره خودم بهت نگفتم». پرسیدم :«چی رو؟!». انگار دوباره حقیقت تلخ به رویش گشوده شده. گفت :«پدرم...دشمن قسم خورده پدرت. یه شورشی. من دشمن تو به حساب میام و طبق قوانین، تو باید جونم رو بگیری». پس برای همین بی خبر به دیدنم می آمد. نمیگذاشت هیچ جا از اسمش حرفی به زبان بیاورم. اجازه نداد درباره اش با مادرم صحبت کنم و از واقعیت خانواده ام می ترسید. سرش را پایین انداخت و گفت :«حالا چی؟! حالا ازم متنفر شدی، درست مثل قبل. درست مثل اولین روزی که همین جا دیدمت و شمشیر به دست گرفتی تا نابودم کنی. الان شد مثل قبل درسته؟!». سرم را تکان دادم :«نه». سرش را بالا گرفت. ادامه دادم :«فراموشی همیشه بد نیست. خودت این رو بهم گفتی یادته؟! اگه سرنوشت این بوده که من همه چیز رو فراموش کنم تا بتونم خاطرات جدیدی از تو ثبت کنم، می پذیرمش. من همینی که الان هستیم رو قبول دارم نه چیزی که قبلا اتفاق افتاده. چون میدونم، تویی که الان هستی، برام از هر واقعیتی حقیقی تره».