دیالوگ های معروف p4

وقتی انسان واقعاً کسی را دوست دارد چقدر زندگی سهل و آسان است. روح و جسم انسان فقط متعلق به اوست. من نمی‌خواهم شوهرم تمام عمرش را در جبهۀ جنگ بگذراند و گاهگاهی به منزل بیاید و دائماً از جنگها صحبت کند. خیلی بیشتر دوست دارم او را از ارتش بیرون کنند.

افکارم مثل مورچه‌ها در جهات مختلف حرکت می‌کنند و مثل آنها بارهای کوچکی بر دوش دارند؛ همانطور که مورچه‌ها معمولاً ساقۀ یک برگ یا دانۀ شنی را به‌دنبال می‌کشند؛ افکار من نقشه‌های خیلی کوچکی از زندگی آیندۀ مرا بر پشت دارند. اما خیلی زود بارها را بر زمین می‌ریزند چون من نمی‌توانم افکارم را متمرکز کنم.

تاریخ دنیا از مجموع سرنوشتهای همۀ مردم تشکیل می‌شود، فقط آنهایی که فرمان‌ها را امضا می‌کنند یا آنهایی که می‌دانند توپها را کجا قرار بدهند و چطور خالی کنند تاریخ دنیا را به‌وجود نمی‌آورند. به‌نظر من سایرین، یعنی آنهایی که سر خود را پای گیوتین از دست می‌دهند یا آنهایی که گلولۀ توپها بر سرشان می‌ریزد و به‌طور کلی همۀ مردان و زنانی که زندگی می‌کنند، امیدوارند و می‌میرند تاریخ دنیا را به‌وجود می‌آورند.

اغلب مدت مدیدی، بازو به بازوی یکدیگر، بی‌حرکت برجا می‌مانیم و چمنزار آن طرف حصار را تماشا می‌کنیم. سکوت ما عمیق‌تر می‌شود. مثل یک فانوس زرد به آسمان آویخته است. در حال تماشای چمنزار آرام و خاموش، با خود می‌گویم: «خدای بزرگ این شب قشنگ را تمام نکن. خدای بزرگ بگذار همیشه کنار او بمانم…»