دیالوگ های معروف p2

مرا در بغلت بفشار تا حس کنم که واقعاً نزدیک تو هستم وگرنه خیال می‌کنم که خواب می‌بینم.

انسان در همه‌حال و همه‌جا احتیاج به دوست دارد.

عاقبت یک روزی باید این جنگ‌ها تمام شود. ما از خستگیِ فتح خُرد می‌شویم.

موزیک بتهوون درعین‌حال مثل یک دعا و یک فریاد شادی بود

ناپلئون، تو از عنوان «حقوق بشر» سوء‌استفاده می‌کنی. بهانه‌ات این است که ملتها را آزاد می‌کنی ولی در حقیقت آنها را اسیر می‌کنی. به نام حقوق بشر خون ملتها را می‌ریزی.

یک روز با پیراهن خواب روی بالکن ویلای سفیدمان ایستاده بودم و برای سربازان داوطلب، گل پرتاب می‌کردم: برای «فرانشون» خیاط، برای پسر چلاق پینه‌دوز، برای برادران «لوی» که با لباس نو می‌رفتند همراه دیگران از وطن ما در مقابل همۀ دنیا دفاع کنند. این وطنی که آنقدر پول نداشت برای سربازانش کفش بخرد

به‌نظرم می‌آمد که چلچراغ‌های بلورین درخشان به حرکت درآمده بودند. همۀ سالن با ما می‌چرخید. صدای مدعوین مثل همهمۀ دوردستی به گوشم می‌رسید… در این لحظه نباید فکر کرد!

وقتی یکنفر روی زخمی که مدتها است جوش خورده و جایش صاف شده نمک بپاشد چه باید کرد؟

دستها را روی شکم فشار دادم. یک مرد کوچک نو… در وجود من؟ همچه چیزی ممکن بود؟ مرد کوچک من، یک تکه از وجود من! مدت یک لحظۀ کوتاه احساس خوشبختی کردم. اما بلافاصله خود را سرزنش کردم. یک مرد کوچک متعلق به من؟ همچه چیزی وجود ندارد. هیچکس متعلق به دیگری نیست. چرا توقع دارم که پسر کوچکم همیشه احساسات مرا درک کند؟ مگر نه این‌که خود من افکار مامان را عقب‌افتاده و قدیمی می‌دانم؟ مگر نه این‌که بارها در برابر مامان ناچار شده‌ام دروغهای کوچکی بگویم؟ پسر من هم یقیناً با من همین رفتار را خواهد کرد. به من دروغ خواهد گفت و مرا عقب‌افتاده و افکارم را کهنه خواهد دانست و حتی با من درشتی خواهد کرد. با تشدد با او حرف زدم: «دشمن کوچولوی من که توی دل من جا گرفته‌ای، که تو را دعوت کرده بود؟»

این روزها پسرها را از سن شانزده‌سالگی برای دفاع از مرزهای ما زیر پرچم احضار می‌کنند. یک پسر کوچک شکل ژان باتیست که بعدها در «رنانی» یا در «ایتالیا» کشته شود یا با طپانچه پسرهای دیگران را به خاک بیندازد به چه درد من می‌خورد؟