زندگی نامه ی من،مرینت پارت۴ ا«اصلی»

خب این پارت یکم غم انگیزه و خی یکم هم طولانی تر ه و یکم هم عجیبه امیدوارم خوشتون بیاد

از زبون ادرین:رفتم خونه و دویدم سمت اتاقم.میدونستم یکی دیگه رو دوس داره وای نمیدونستم لوکا رو دوست داره. نشسته بودم و گریه میکردم. پلک بهم گفت:بهتره بری و باهاش صحبت کنی. گفتم:فکر خوبیه پلگ was up و به کت نوار تبدیل شدم.پیداش کردم و همه چیز رو براش تعریف کردم.گفت:ببین...خب درسته...ولی تو نمیتونی کسی رو مجبور کنی که تو رو دوس داشته باشه...خب؟تیم...باشه؟ آه بلندی مشیدم و گفتم:باشه.😔و سرمو پایین انداختم پایین. چونه مو گرفت و سرمو گرفت سمت بالا.بهد یویوش رو در اورد و رفت و من تنها شدم.شعرمو خوندم:یک گربه ی تنها روی پشت بوم...نشسته اینجا بدون بانوش

از زبون خودم(مرینت):وقتی رفتم خونه ،تصمیم گرفتم با لوکا بهم بزنم ولی تیکی گفت:مرینت تو اگه هم با لوکا بهم بزنی بازم نمیتونی بری با گربه ی سیاه چون تو هویت اونو نمیدونی و نباید که بدونی. گفتم:درسته...ولی ادرین چی؟من هنوز اون رو دوست دارم.نمیدونم تیکی از خودم بدم میاد... از زبون تیکی:زد زیر گریه و هر چی بهش گفتم،گفت که میخواد از خونه فرار کنه ولی نمیتونست این کارو بکنه.یعنی من نمیذاشتم.

چند سال گذشت و من با لوکا بهم زدم....رفتم پیش ادرین:سلام ادرین...میخواستم یه چیز خیلی مهم بهت بگم

بهش گفتم:ببین ادرین...من از همون اول که دیدمت،ازتو خوشم اومد و عاشقت شدم...و این راز رو خیلی وقته تو دلم دارم... از شدت خجالت دوتا دستمو گذاشتم روی صورتم و سَرَمو خم کردم.

گفت:وای خیلی تعجب کردم.من همیشه تو رو به چشم یک دوست میدیدم(میخوام نبینی).و اینکه..........منم دوست دارم. بعد کم کم خم شد و منو بوسید.😚 کلویی از اونجا داد زد:مسخره س مسخره ست واقعا مسخره ست.بعد دستاشو مشت کرد و رفت.

ادرین واقعا کپ کرده بود....دیروز یک عالمه فکر کرده بودم که هویت هاگ ماث رو بفهمم ...حدسم گابریل بود چون نه میذاشت کسی بیاد خونشون نه زیاد میرفت اینور و اونور.و حتی علامت پروانه روی چیزایی که طراحی میکرد با معجزه گر پروانه برابری میکرد.

تو همین فکر ها بودم که ادرین افتاد و غش کرد.سریع زنگ زدم امبولانس.🏥 قیافه ی ادرین:😪 قیافه ی من:😰 امبولانس اومد و ادرینو گذاشتن رو برانکارد و بردنش...منم تو ماشین امبولانس بالا سر ادرین بودم.

ادرینو بستری کردن.گفتن که نزدیک بوده سکته کنه.بعد پرستار از اتاقش اومد بیرون.سمت پرستار دویدم و گفتم:پرستار...حال نامزدم....یعنی ادرین چطوره؟ گفت:نامزدتونه؟خوبه.پس باید پیشش بمونین.یه چند روز باید اینجا بمونه.و با امضاتون و رضایتتون واسه ی بستری شدنش نیاز دارم. گفتم:باشع

بعد از یه عالمه کاغذ بازی پرستارا و دکترا رو دیدم که با یه عالمه وسیله و امپول مامپول و عجله میدویدن سمت اتاق ادرین.....

چطور بود؟نظرتون رو بگید