زندگی جریان دارد.

چتری وجود ندارد. فقط خودم هستم و باران و خیابان. غمگین نیستم. تقدیر را در آغوش گرفته ام.

از حرکت باز می ایستم. بر دستانم موهبت آسمان می‌بارد. شاید حالا دیگر باران مرا می فهمد. باران شدت می‌گیرد. پاسخش ساده و محکم است: بله.

اطرافم خلوت میشود. مردم به زیر سایبان ها گریخته اند. تنها من در قلب پیاده رو قدم میزنم. کتم را محکم تر می چسبم.

شاید میترسم که باد مرا از کت جدا کند و ببرد. انگار که کت تکیه گاهی مطمئن است.

بدون اینکه جوابی بخواهم، از باران میپرسم: تو داستان هایشان را می دانی. زندگی تک تک آنهایی که به زیر سایبان گریختند.

به کافه ای با دیوار شیشه ای خیره میشوم. همه چیز آنجا گرم است. شومینه ای در حال سوختن است.

دو قلب هم آنجا، زیر نور شومینه، از امید و عشق آتش گرفته اند. چشم هایشان روشن است. واضح و شفاف. لبخند میزنم. پیاده رو انگار انتهایی ندارد. حرکت میکنم. زندگی جریان دارد.