پروانه ی بی پناه.

شب های سرد و تاریک پاییز ، برای یک پروانه‌‌یِ بی‌پناهی مثلِ من ، ترسناک بود ؛ دنبالِ نوری بودم که من را از این شب بی‌روح نجاتم دهد

ساعت ها دنبال آن روشنی بودم ، پاسی از شب گذشته بود ، ولی هنوز ناجی خود را ، یعنی نور و روشنی را پیدا نکرده بودم!.

مدتی بعد در اتاق تاریکی ، درخشندگی دیدم که ساعت ها دنبالش بودم ، آن درخشش من را جذب خود می‌کرد ، بی آن که بدانم دور آن می‌چرخیدم

محو روشنی‌اش بودم ، این روشنی من را ذوب می‌کرد ، درواقع من را می‌سوزاند ، شاید ندانید ، ولی علاقه‌ی ما پروانه ها ، به نور و روشنی آخر همه‌ی ما پروانه ها را می‌کشد ؛ این علاقه ما است که موجب مرگ ما می‌شود ؛ آن‌قدر که تلخ است ، حقیقت هم دارد.

هرچه بیشتر نزدیک شمع می‌شدم ، بال هایم بیشتر از بین می‌رود ، هرچه به شلعه‌ی ضعیف شمع نگاه می‌کردم ، بیشتر کور می‌شدم و شمع آرام آرام همراه با عمر من به پایان رسید و خاموشی و سیاهی عمیق کل اتاق را ، حتی وجود من را فراگرفت.