سياره اي كه منتظرم هست

به نام خداوند مهربان و بخشنده

امروز ، يك عالمه برنامه دارم ، بايد فيزيك بخوانم ، شيمي تمرين كنم ،‌انشا بنويسم و ... ولي حوصله ي هيچ كدام از اين كار ها را ندارم... يعني مي توانم ولي بدنم اجازه نمي دهد . انگاري كه ترجيح مي دهم كل روز ، سرم را روي ميز گذاشته و به ديوار خيره شوم...

همين طور كه در اين حالت بودم ، موهايم را از جلوي صورتم را پشت گوش راستم قرار دادم ،‌سنگيني اش را پشت گوشم حس كردم . امروز هم روز جالبي براي من نبود...

اوه ... درست است... همكلاسي هايم... نمي دونم چرا ولي باهم هيچ وقت جور در نمي آييم... من جلوي مردم ، رفتاري كاملا پر هيجان دارم. ولي در خانه... انگار كس ديگه اي هستم

احساس مي كنم كه اصلا نمي توانم با هيچ نوع نوجواني ارتباط بگيرم... شايد بتوانم ولي اگه هم بتوانم ،‌يك جاي دگري هستند...آن طرف دنيا....

شايد من در سياره اي ديگر بهتر باشم...

يعني اميدوارم...

پس تا آن روزي كه بتوانم به فضا و سيارات دگر بروم ،‌صبر مي كنم....

صبر و صبر و صبر ، مطمئنم يك روزي مردم قدرم را بهتر بدانند . برايم مهم نيست ... صبر مي كنم ...