تو برایم مهم هستی!

حادثه شیبویا. ترسناک ترین اتفاقی که در تاریخ توکیو و دبیرستان جوجوتسو افتاده. رده بالاترها به من اجازه حضور ندادند. اما این انصاف نیست. درحالی که هم رده های خودم مثل کوگیساکی، فوشیگورو و ایتادوری درحال مبارزه هستند، باید مثل موش های فراری در قطار بمانم تا از شهر خارج شوم. از استاد ایوری میپرسم :«استاد، پس بقیه چی؟!». اخمی میکند و میگوید :«تو به همراه ما از اینجا میریم توشیکو. توکیو فعلا جای موندن نیست. حتی جادوگرای درجه یک هم به سختی دارن پیشروی میکنن». از این وضعیت بیزارم. چرا باید دوستانم را رها کنم؟! ارشدهایم را!؟ و استادم را؟! نه، این عادلانه نیست. به محض اینکه رویش را برمی گرداند، از در پشتی بیرون میروم. سرعتش بالاست ولی با یک جوجوتسو راحت میشود از آن پایین پرید. با موفقیت روی ریل ها میپرم و به سمت شهر میدوم. در قلبم نجوا میکنم :«صبر کنین بچه ها. دارم میام! دارم میام!». فقط کمی زمان میخواستم و مقداری شانس تا بالاخره یکی از آنها را پیدا کنم.

همه جا پرشده بود از نفرین. آنها حتی به مردم هم رحم نکرده بودند. بوی آزاردهنده ای همراه دود ناشی از انفجار می آمد. حدود چندین کیلومتر دویدم تا هم مطمئن شوم دست استاد ایوری بهم نمی رسد و هم کسی را پیدا کنم. همه جا سکوت ترسناکی رخنه کرده بود. بالاخره یک صدا. با احتیاط جلوتر می روم. استاد پاندا! گفت :«اوضاع عجیبی شده، الان فقط گوجو میتونست بهمون کمک کنه ولی دیگه اون رو نداریم...». قلبم لحظه ای ایستاد. منظورش که استاد دیگر نیست یعنی چه؟! او قوی ترین جادوگر است و عامل توازن قدرت نفرین ها در دنیا. چگونه یک نفر میتواند او را شکست دهد؟! نه؛ خودم باید ببینم. چندین خیابان را طی میکنم. صدای راه رفتن کسی را روی خرده های شیشه شکسته میشنوم. به سرعت پشت یک ماشین پنهان میشوم. یک انسان؟! نه. او هرچیزی میتوانست باشد به جز انسان. اما سوالی که ذهنم را درگیر کرده بود، این است، چگونه میتوانست از تکنیک ارثی خاندان کومو استفاده کند!؟

او میتوانست از همگرایی استفاده کند. یک همخون. پس چرا باید طرف نفرین ها را بگیرد؟! چرا باید با آنها همکاری کند در نابود کردن همنوع خودش؟! درهمان لحظه انگار کسی صدایم میکند. فوشیگورو؟! آرام و با احتیاط به طرفش میروم. میپرسد :«تو اینجا چکار میکنی توشیکو؟! مگه قرار نبود همراه بقیه و استاد ایوری از شهر بری؟!». عذرخواهی میکنم :«ببخشین. من نمیتونم. نمیتونم دوستام رو اینجا تنها بذارم و فرار کنم. شما همه تون من رو دسته کم گرفتین!». پاسخ میدهد :«ما به توانایی هات ایمان داریم توشیکو. فقط مشکل اینجاست کسی که گفته تو رو از شهر خارج کنن ارشد کامو و استاد نانامی بودن».

میپرسم :«بقیه کجان؟!». میگوید :«تو یکی از خط های متروی زیرزمینی. مثل اینکه کنجاکو تونسته استاد رو مهر و موم کنه. اوضاع خیلی بدیه. حتی رده بالاها هم نمیدونن باید چکار کنن». قبل از اینکه دوباره به سرعت دور شوم، صدایش در گوشم می پیچد :«توشیکو! اونجا نرو! تو نمیتونی به تنهایی از پسش بربیای!». درست است. نمیتوانم. پس حداقل باید کوگیساکی یا مای یا حتی اینوماکی را پیدا کنم. باید به بلندترین نقطه برسم تا بتوانم دید بهتری داشته باشم. از بالای برج توکیو، نگاهی به اطراف می اندازم. فریادی از پشت سرم بلند میشود :«بهت گفته بودم اینجا رو ترک کنی توشیکو!». برمی گردم. عصبانیت در چهره اش موج میزند :«این رو به عنوان یه دستور از طرف مافوقت بهت گفته بودم!».

ترسیده بودم. هیچ وقت آن فرد خونسرد و آرام را اینقدر عصبانی ندیده بودمش. گفتم :«من فقط میخواستم...». دوباره فریاد میزند :«چی؟! چی میخواستی؟! بودنت همیشه مایه دردسر بوده توشیکو! همیشه با کارهات باید من رو شرمنده کنی. به دردسر بندازی و اینجا منم که باید پاسخگو باشم! چی اینقدر برات مهم بود که برگشتی؟! اینکه نشون بدی بزرگ شدی؟!». اشک در چشم هایم حلقه میزند. گفتم :«تو! تو برام مهم بودی!». خشکش میزند. گلوله های اشک از چشم هایم فرو می ریزند :«درسته؛ تو برام مهم بودی. نگرانت بودم که بلایی سرت بیاد. وقتی شنیدم که حتی استاد هم مهروموم شده، ترسیدم که تو روهم از دست داده باشم! تو هیچ وقت نفهمیدی! هیچ وقت متوجه نشدی که از همه بیشتر تو برام ارزش داشتی! اینکه همیشه به تو نگاه میکردم! قهرمانم بودی! حالا چی؟!بازم میخوای سرزنشم کنی؟!».

با پشت دستم، اشک هایم را پاک میکنم. دستش را روی سرم میگذارد. با همان لحن همیشگی اش میگوید :«هی، متاسفم. من فقط نمیخواستم تو روهم از دست بدم. توشیکو، فعلا، تو این دنیا، تو تنها کسی هستی که برام باقی مونده. میخوام ازت محافظت کنم، باشه؟». سرم را تکان میدهم. خنده ای میکند و ادامه میدهد :«حالا که مطمئنا نمیتونی برگردی به قطار. پس دختر کوچولوی دردسرساز، تو محدوده دیدم باش. یه لحظه هم نباید از جلوی چشمم دور بشی». این همان چیزی بود که همیشه میخواستم. مبارزه. آن هم درکنار تنها کسی که بهش اعتماد دارم.