" چشمان سیاه "

صبح بود و ساعت اتاق روی ۷۰:۰۰ وایستاده بود ، شاید عقربه ها برای اولین بار عجله نداشتن و شن های ساعت شنی فراموش کرده بودن که گرانش وجود داره ، هوا همون هوا بود ، هوای سرد صبح ، خورشید که تازه طلوع کرده بود و مه صبحگاهی که مثل همیشه نور چراغ های خیابون رو محو کرده بود ، این صحنه آشنا بود ، صحنه ای که بعد دیدنش و با باز کردن چشم هاش می‌فهمید مجبور عه از خواب بیدار بشه ؛ ولی چقدر بهتر که حالا میتونست تا ابد بخوابه و توی خواب چشم های سیاه اون غرق بشه ، چشم های که مثل سنگی که از کوه میوفته ، ازشون افتاد ،همون چشم های که مثل نوری که تلاش میکنه از سیاه چاله فرار کنه ولی موفق نمیشه ، توشون غرق شد ، چشم های که اجازه ی زندگی کردن نمیدن.

چشم ها چقدر میتونن بی رحم باشن؟ شاید ساده لوح بودنش بود که زبان بی زبان چشم های سیاهی رو فهمیده بود و ساکت مونده بود ، تا زیر حرف های اون چشم که به اندازه ی عمق رنگ سیاه بودن و غرقش کردن ، چشم های اون آدم فهمیده شدن ولی فقط اون بود که فهمیده نشد، اون چشم ها پسندیده شدن ولی پسندیده شدن اون فقط میتونست رویا باشه ، چشم ها چقدر میتونن بی رحم و ظالم باشن؟ چشم های که حتی اجازه ی نفس کشیدن هم نمیدن ، این چشم ها فقط میتونن چشم های یه افسانه باشن .

خیره شدن به اون چشم ها فقط یه رویا بود پس...از صاحب اون چشم های بی رحم و ظالم خواست هر چیز بدی درموردش شنید اون ها رو باور کنه و اونو ترک کنه ، البته حالا اون بود که صاحب اون چشم های جادویی رو ترک کرده بود ، ولی حالا دیگه نیاز نداشت هر شب با فکر کردن به اون چشم ها گریه کنه و با فکر دست نیافتنی بودن اون چشم ها آرزوی نبودن کنه ، حالا که قلبش نمی تپید میتونست توی ج*هن*م پیش شی*اطی*ن به خودش افتخار کنه چون چشم های یه انسان باعث شده بود توی بهشت بودن رو حس کنه .

چشمان سیاه : Dark eyes