" ماه و خورشید "

اگر آن چشم ها قلبم را به دست آورند ، سمرقند و بخرا را ، شاید حتی تمام دنیا را به انها بخشیدم اگر اشکی در آن چشم ها دیدم ، سر و دست و تن و پایم را فدای قطره های اشک اش میکنم ، هر اشکی که از شاخه ی مژه هایش می‌چکد مانند تیری که با تلاش اول به صید می‌خورد مرا از پا در می آورد ، اگر در کهکشان چشم هایش قدر سیارکی عشق یافتم شاید تمام روح و اجزایم را بخشیدم ؟

هر کس که چیز می‌بخشد ، باید با تمام وجودش ببخشد ، سر و دست و تن و پا را به خاک گورم میبخشم ، گوری که بعد از خفه شدن در خلأ کهکشان چشمانش برایم کندند ؛ هر آن کس که تنش را بخشید لایق عشق نبود ، پس روح و وجودم را میبخشم که می‌دانم ارزشش به اندازه برق آن چشمان هم نیست .

مانند ماه که در درگاه خدای عزوجل قسم خورد تا قیامت به دور زمین می‌گردد اما با نگاهی کوتاه در نور خورشید غرق عشق شد ، به ازای گناه عاشقی آنقدر به دور زمین گردید تا در عالم قیامت در شرم غرق شود ؛

من گناهکارم ، شاید برای همین از نعمت نگاه آن چشم ها سیراب نمی‌شوم، آن چشمان پاک مرا از نعمت نگاه محروم کردند ، شاید زمانی که قلبم تصمیم به نپیدن گرفت ، بتوانم در آن چشم ها نگاه کنم ، شاید وقتی به آن کهکشان بزرگ با آن ستارگان عظیم خیره شدم در عالم ملکوت میان ش*یاط*ین به خودم ببالم ، چون با یک نگاه تا بهشت خالق ع*شق رفتم.