" سوتا "

هر وقت ادم ها زیر عقربه های ساعت له میشن ، دقیقا همون زمانی که حس میکنن دارن زیر شن های ساعت شنی خفه میشن ، کسی پیدا میشه که درد گیر افتادن بین عقربه ها رو از بین ببره ، بدنت رو بی حس کنه و بزاره خیلی راحت فراموش کنی که داری له میشی مثل همون سرمایه گذاری که داره تمام سرمایه خودشو از دست میده و باید زود سهمش رو بفروشه و چیزی بخره و سود کنه ولی یه ثانیه که عطر قهوه ی کنارش رو حس میکنه ، تمام اون فشار سود و ضرر رو فراموش میکنه .

این حس رو سوتا صدا میزنم.....یعنی زودگذر خوشایند ، خیلی زود گذر عه ولی وقتی تموم میشه متوجه میشی دیگه راه فراری نیست...هیچ فرصتی برای جبران وجود نداره ، هیچی ، حتی یک ثانیه ام نیست که بخوای چشم هات رو ببندی و فکر کنی داری چیکار میکنی و بعد...تنها راهی که به نظرت میاد اینه که کاری کنی قلبت از تپیدن دست برداره .

وقتی بزاق دهنم توی دهنم خشک میشد و حتی فرصت پلک زدن هم نداشتم همون زمانی بود که سوتای خودمو از دست داده بودم ، سوتا تاکاهاشی ، دانش آموز کلاس ۱-۳ ، ممتاز مدرسه ، کسی که اولین های منو ساخت خیلی ناگهانی غیب شد و من توی سیاه چال فرو رفتم و تنها شدم ، جالبه که اسم اون آدم سوتا بود...وگرنه باورم نمیشد سوتا یعنی زودگذر ، البته این سوتا...تنها تفاوتی که با بقیه سوتا های دنیا داشت این بود که خوشایند نبود...

درواقع دردی که با نگاه کردن به چشم هاش قلبم رو وادار به تپیدن می‌کرد از درد فرو رفتن عقربه های ساعت تو قلبم بیشتر بود.