تو نمی دانی.!

تو نمی‌دانی آدمی که از بیرون می‌بینی دارد از درون چه رنجی می‌کشد.

تو نمی‌دانی دارد با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کند و چه سختی‌های عمیقی از سر گذرانده و چقدر بریده و ترسیده و خسته است

تو نمی‌دانی چند بار تا لبه‌ی پرتگاه ناامیدی مطلق رسیده و بازگشته

تو نمی‌دانی چه ابرهای تیره‌ی اندوهی فضای آسمان دلش را گرفته و تاریک کرده،تو از شرایط زیست آدم مقابلت چه می‌دانی.؟

می‌دانی دارد چطور تقلا می‌کند که لبخند بزند و با چه مکافاتی روی پاهایش ایستاده؟

چقدر بی مهری دیده و چند بار ظرف اعتمادش را با بی‌رحمی تمام شکسته‌اند؟

تو از زندگی آدم مقابلت هیچ نمی‌دانی و این‌قدر راحت برای جهانش اندوه می‌تراشی و به دلش تردید می‌پاشی و قضاوتش می‌کنی؟

مرهم اگر نیستی زخمی روی زخم نباش و به زخم‌های نادیده‌ی کسی نمک نپاش!