به قلب تیره ام رنگ ببخش...

سال ها از آن اتفاق میگذشت... حرف های بی رحمانه ای که تو زدی و مثل خنجر در قلبم فرو رفت... آن حرف ها را دقیقا یادم است..."بی مصرف!" "بدرد نخور!" "هیچوقت دوست من نبودی،فقط یک مانع بودی!!" "هیچکس نمیخواد با تو دوست بشه!" و غیره... نمی‌خواهم آن را به خودم یادآوری کنم،جای زخمی که در قلبم است،هربار تازه میشود و جانم را می‌گیرد...

قصد من تجدید خاطرات نیست! میخواستم بگویم،تو به من گفتی من هیچوقت دوستی پیدا نخواهم کرد و هیچکس نمی‌خواهد با من دوست شود،ولی حالا...من آدمی را پیدا کردم که خود واقعی مرا قبول کرده است ! شاید...اعتماد دوباره یک ریسک بزرگ باشد،اما من آن را قبول میکنم! اگر در این زندگی ام ریسک نکنم،پس کِی این فرصت پیش می آید؟

او زن زیبایی است...از من تعریف و تمجید میکند...برای من وقت می‌گذارد، وقتی که تو هیچوقت برایم کنار نگذاشتی! با وجود او،حالا اعتماد به نفس بالاتری نسبت به گذشته دارم. احساس سرزندگی دارم... شاید او آدم غیر قابل پیش بینی باشد،همه ی انسان ها همین هستند،اما در حال حاضر،ترجیح می‌دهم از این فرصت خوشی استفاده کنم... چیزی که هیچوقت نتوانستم با تو تجربه اش کنم!

و حرف آخر من این است... جای خنجرت سبز شد ریشه داد !