غَم پنهانی مَن

باخبر نیستی تو اما از غم‌ِپنهانی ام خود پر از رنجم تودیگراز چه می رنجانی ام !..گرگ را دیدم ولی بر گله ایمان داشته ام.کاش میرفتم از اول در پی چوپانی ام !

از قفس کردی رهایم تا تورا باور کنم این بود فرقش که حالا در دلت زندانی ام ؟.یک سر موی تو صد فردوس می ماند مرا؛من همان‌پیغمبری که روی نافرمانی ام ؟

رعد و برق چشمهایت را گرفتی بر دلم؛ لحظه ای رخ داد ع*ش*ق و سالها بارانی ام..دردِ دوری و غمِ تنهایی و دیوانگی؛ زندگی چیزی ندارد بیش از این ارزانی ام!

خنده ای گاهی به سختی می نشیند برلبم ،باخبر نیستی تو اما،از غمِ پنهانی ام