دفترچه خاطرات نیمه سوخته

حرف خاصی نیست بریم واسه شروع

باز دوباره قلم دست به کار گرفت و عاشقه به ارمغان اورد آری دفتری که میتوانم نامش را تلفن عشق بگذارم تلفنی که راه ارتباط دل با دل بود چشم با چشم و شاید هم غم با غم

همه چیز خوب بود تا آن لحظه که از دود سیگارم آتش گرفت سیگار خیالی من که نمیدانم چطور دود کرده بود و چطور سوخته اش بر دفترم ریخت٫ریخت و دفتر را به آتش کشید وقتی پوستین چرمش سوخت سوختن پوست او را دیدم وقتی جوهرش اب شد سوختن چشمان او را دیدم و وقتی کاغذ از همه چیز زودتر سوخت وداد او در چشمانم بازتاب شد حال فقط قلمم مانده بود چه فایده چه فایده لبانی که بتواند حرف بزند ولی نتواند ببوسد

حال من بودم قلمم و سیگار خیالی که هنوز بر لبم نشته بود اشک های به جوهر آمیخته قلم را دیدم شاید او نیز عاشق دفتر بود و شاید کشیده شدن بوسه ای بود بر لب کاغذ سیگار کمتر و کمتر شد سوخته اش را دوباره دور ریختم و آخرین دود را درون ریه فرو بردم حال نوبت دومین سیگار خیالی بود آن نیز تمام شد حال نوبت سومی بود سیگار سومی از دو قبلی دلچسب تر بود بوی عطر او را میداد و هیچ دودی از آن بیرون نمی زد انگار که دود او در دل ریه هایم جا باز کرده بودند عشق در عشق آمیخته میشد اما من هنوز هم تنها بودم که اشک قلم بر روی میز چوبی ریخت

پنجره را باز کردم تا نسیم های بهاری به گل هایم دستی بکشند و خیره شدم بر اشک ریخته شده بر میز قلم را بر دست گرفتم بر روی و میز نوشتم: (در محفل شب من بودم و می بود و یار می ز من یار گرفت من یار ز می) باور نکردی بود میز آن را درک کرد و دوباره عشقی افزوده شد حال دفتر جدیدم میزی شده بود از چوب درخت رو به روی خانه که هر روز تکیه داده بر آن می نوشتم شاید در آن زمان بیننده قلم من بود دوباره و دوباره نوشتم قلم چنان زیبا بر روی میز می رقصید که دفتر را فراموش کردم