شاهزاده فراری ۱۰

چهار سال و چند ماه بعد ساعت ۲ شب ، باغ نیمه شب :

الان ساعت تقریبا دو شبه و من توی باغ نیمه شب کنار حوض نشستم و دارم به چهار سال پیش روز مرگ النا فکر میکنم ، اون موقع بعد از اینکه بهوش اومدم دیدم توی اتاقم توی قصر روی تختم هستم و اما کنارم نشسته ، بعد از اینکه چند تا سوال ازش پرسیدم متوجه شدم که مراسم خاکسپاری النا برگزار شده . اما و جاناتان هم اون موقع اونجا نزدیکی انبار بودن چون داشتن لورد هانتنس رو تعقیب میکردن . لورد هانتنس دستگیر شد و مجبورش کردم که به بیگناهی خانواده ثاربن شهادت بده چون به النا قول داده بودم اما مجرم اصلی فرار کرد ، اون فرد غریبه که مسبب مرگ النا شد هنوز تحت تعقیبه و بعد از گذشت چهار سال هنوز خبری ازش نیست . توی همین فکر ها بودم که یه دفعه یه نفر وارد محوطه ی باغ نیمه شب شد ، اما بود ، موهاش رو از پشت بافته بود و یه لباس خواب بنفش کمرنگ بلند تنش بود و یه رویه ی صورتی با طرح های سفید روی شونه اش ، اومد طرفم و رویه ی لباسش رو از روی شونه هاش برداشت و انداخت روی شونه هام و کنارم نشست . بعد از چند دقیقه که سکوت بود بینمون گفت : باز هم کابوس دیدی ؟ در حالی که نوک بینیم قرمز شده بود با لحنی به سردی هوای اطرافمون گفتم : نه جدیدا دیگه هر وقت چشم هام رو هم میبندم صورت بی جون النا میاد جلوی چشم . اما در حالی که با هر نفسش بخار سفید میومد بیرون گفت : الک میدونم که مرگش برات خیلی سخت بود اما الان چهار سال گذشته ، دیگه وقتشه که کم کم فراموش کنی اون اتفاق رو ، شاید بتونی جلوی بقیه نقش بازی کنی که حالت خوبه و شاد و خندونی اما جلوی من نه ، میدونی که بهتر از هر کسی حتی خودت میشناسمت . با بی احساسی گفتم : چون میدونی که نمیتونم بهت دروغ بگم . اما سعی کرد فضا رو شاد تر کنه که گفت : بهتر نیست فردا به یتیم خونه سر بزنی ؟ چهارساله که ربکا یه ریز داره سراغت رو ازم میگیره . با بی حوصلگی گفتم : اصلا فکرش هم نکن که همچین کاری بکنم ، هر چقدر از کسایی که دوستشون دارم دور تر باشم احتمال اینکه بیشتر زندگی کنن بیشتره . اما اخم کرد و گفت : نگو که الان داری درباره ی مرگ کیتی هم احساس گناه میکنی ، خودت میدونی که مرگش تقصیر تو نبود .

( کیتی خواهرشون بوده که مرده ) سرم رو به چپ و راست تکون دادم و گفتم : اشتباه میکنی اما ، مرگ هر دوتاشون تقصیر من بود ، هم النا و هم کیتی . اما بیشتر عصبانی شد و دستش رو روی شونه هام گذاشت و منو به طرف خودش چرخوند و گفت : الک ، مرگ هیچکدومشون تقصیر تو نیست ، کیتی مرد چون اون روز که داشت باهات بازی میکرد به طور اتفاقی پاش سر خورد و افتاد تو حوض ، چون بچه بودی ، نمیدوندوستی باید چیکار کنی ، اون یه اتفاق بود که مقصرش تو نبودی ( اینو بگم که این بخش واقعیت داره و دخترعمو پدرم زمانی که بچه بوده ، داشته با برادرش بازی میکرده و اینجوری فوت کرده . 😢 ) درباره ی النا هم تو نکشتیش که اینجوری عذاب وجدان گرفتی . عصبانی شدم و دستاش رو زدم کنار و درحالی که برای اولین بار بعد از چهارسال اجازه ی روانه شدن به اشک هام رو می دادم گفتم : پس چرا هر دوتاشون الان مردن ، چرا هر دفعه که به لحظه های شادی که باهاشون داشتم فکر میکنم قلبم میخواد از جاش کنده بشه مقصر مرگشون من بودم . بعد آروم سرم رو آوردم پایین و گفتم : مقصر مرگشون من بودم ، من یه قاتلم . همون موقع اما بغلم کرد سرم رو آروم نوازش کرد و گفت : اشکال نداره اگه دلت براشون تنگ بشه ، اشکال نداره که با یاد آوری خاطره های خوبتون قلبت بشکنه ، اما این به این معنا نیست که حق نداری خاطرات جدید با افراد دیگه بسازی ، فردا برو به بچه های یتیم خونه سر بزن ، خوشحال میشن ببیننت .

سرم رو آوردم بالا و به چشم های سبز زمردی اش نگاه کردم و با بغض گفتم : اما نمیتونم قول بدم اما سعی ام رو میکنم . اما لبخند زد و گفت : آفرین داداش گلم ، حالا هم برو بگیر بخواب که فردا قراره بازگشت شاهزاده فراری رو بعد از چهار سال ببینیم . لبخندی از روی اجبار زدم و رویه ی اما رو بهش برگردوندم و گفتم : تو برو من هم چند دقیقه دیگه میرم . اما گونه ام رو بوسید و گفت : باشه پس شب بخیر . بعد هم راه افتاد به طرف اتاقش ، من هم بعد از چند دقیقه از جام بلند شدم و داشتم به طرف اتاقم میرفتم که سرمای چیزی رو روی دستم احساس کردم سرم رو آوردم بالا و به آسمون نگاه کردم و زیر لب گفتم : برف ؟! دونه های برف کم کم بر روی زمین آروم میگرفتن ، لبخند غمگینی زدم و به سمت اتاقم رفتم .

فردا صبح :

وقتی که چشم هام رو باز کردم ، احساس کردم اتاقم سرد تر شده ، از جام پاشدم به طرف پنجره رفتم و پرده و کنار زدم و پنجره رو باز کردم و سرم رو بردم بیرون که دیدم زمین قصر از برف سفیدی که چشم آدم رو میزنه پوشیده شده ، یه نفس عمیق کشیدم و هوای تازه رو وارد ریه هام کردم بعد هم سریع دوش گرفتم و لباس هام رو عوض کردم و لباس های رسمی پوشیدم و راهی سالن غذاخوری فرعی شدم ، معمولا زودتر از بقیه بیدار میشم که موقع صبحانه با کسی رو به رو نشم ، بعد از اینکه تنهایی صبحونه رو خوردم رفتم اتاقم و لباس های معمولی پوشیدم و شال النا رو برای ناشناس موندنم دور صورتم پیچیدم ، از وقتی که النا مرده هر وقت شالش رو میبینم از ناراحتی قلبم درد میگیره . بعد راهی کلیسا شدم ، الان شاید با خودتون فکر کنید که بعد از چهار سال چه آدم با ایمانی شدم اما متاسفانه باید بگم که ازین خبرا نیست ، توی این چهار سال معمولا به کلیسای مرکزی سر میزنم تا شاید ردی از نیکولاس یا چندتا از همدست هاش پیدا کنم .

وارد سالن اصلی شدم معمولا این وقت صبح خلوته و زمان خیلی خوبی برای آفتابی شدن یه خلافکاره ، سریع پشت یکی از نیمکت ها نشستم و به مناره ی خالی خیره شدم ، بعد از چند ثانیه یه بانوی نوجوون با شکل و شمایلی که نشون میداد یه آدم متشخصه با خدمتکارش وارد کلیسا شدن و پشت سرم نشستن ، درحالی که حواسم به پشت و در ورودی بود ، زمزمه های دختره رو شنیدم ، دختره دستش رو به علامت دعا کردن در هم گره کرده بود و چشم هاش رو بسته بود و داشت زیر لب میگفت : خدایا خواهش میکنم که منو به نیمه گمشده ام ، شاهزاده الکساندر برسون ، خودت دیدی که دیروز توی مراسم چقدر با وقار رفتار میکرد . در حالی که به زور داشتم جلوی خنده ام رو میگرفتم یاد مراسم دیروز افتادم .

دیروز مراسم معرفی ولیعهد برگزار شد البته یه مراسم سوری که فعلا فقط نجیب زاده ها و لورد ها و کنت ها جاناتان رو تایید کردن و انگار مراسم اصلی چند هفته دیگه قراره با حضور نماینده ای از کشور های همسایه برگزار بشه ، من و اما هم توی مراسم حضور داشتیم ، مراسم با وجود کنت ها و و لورد ها و نجیب زاده ها و وزرا و خانواده هاشون شروع و تموم شد . احتمال دادم که این دختره از دخترای یه کنتی یا یه نجیب زاده ای هست . در حالی که دیگه نمیتونستم خنده ام رو کنترل کنم ، شال النا رو برداشتم و دور صورتم پیچیدم و از کلیسا خارج شدم . وقتی که اومدم بیرون قاه قاه زدم زیر خنده اولین باری بود که توی این چند سال واقعا از ته دل خندیدم . این اتفاق رو به فال نیک گرفتم و راهی یتیم خونه شدم .

تو راه یتیم خونه بودم که یه دفعه دیدم یه پسر ده ، یازده ساله داره میدوه ، توی یه لحظه باهاش چشم تو چشم شدم ، بعد ازم رد شد ، سریع برگشتم و بلند داد زدم : هی ، جی !!! یه دفعه پسره به طرفم برگشت و اومد نزدیک تر و گفت : تو کی هستی ؟ زیر لب گفتم : یعنی چهار سال ندیدن انقدر تاثیر داره ؟ بعد شال رو کشیدم پایین و گفتم : الکم ، چی شده اینجوری میدویی ؟ چشم هاش پر اشک شد و گفت : الک ، واقعا خودتی ؟ خواهش میکنم کمک کن ، به یتیم خونه حمله کردن .

خب دیگه این پارت هم تموم شد ببخشید کم بود . امییدوارم که بخونید و لذت ببرید ، لطفا نظر بدید . و اما عکس این پارت به نظرتون کیه 😎 ؟