7...Her return again

لی‌لی: گراموفون صورتیِ قشنگی روی میز اتاقم بود و موسیقی عجیبی رو پخش می‌کرد، موسیقیی که تاحالا نشنیده بودم ولی بی اندازه برام آشنا بود. کم کم شروع کردم باهاش خوندن: نیلوفر سفید کوچیک من آروم و آروم و آروم توی چمن زار میرقصه، زیبایی اون حد و مرز نداره، آروم و آروم و آروم توی چمن زار میرقصه.... آهنگو نشنیده بودم ولی ناخواسته زیر لب زمزمه میکردمش که ناگهان در اتاق با شتتب باز شد و اسنیپ عصبی توی چهار چوب در نمایان شد. نزدیکم اومد و ترسناک تر از همیشه بهم چشم دوخت: چطوری... چطوری اون آهنگو خوندی؟

سوروس: به سمت اتاقش رفتم تا آرومش کنم، نمیدونم چرا دلم نمیخواست که آزرده خاطر باشه. به اتاقش رسیدم که شنیدم داره آهنگی که برای لی‌لی ساخته بودمو میخونه... ولی کسی از وجودش باخبر نبود، اون دقیقا با ریتم و خیلی آروم و قشنگ میخوند. با یاد آوری خاطره ای مبهم از گوشه ذهنم، زمانی که لی‌لی این آهنگ رو باهام زمزمه می‌کرد و میخندید بغلم میکرد و ازم تشکر میکرد، از کوره در رفتم و عصبی در اتاقو باز کردم.

_این آهنگو از کجا شنیدی؟ سرشو تکون داد: پروفسور من اصلا این آهنگ و نشنیدم. _پس چطور میخوندیش؟ _من... من فیط با گرامافون همراه شدم! گرامافون؟ منظورش کدوم گرامافون بود؟ اخمی کردم: اینجا گراموفونی وجو نداره! سرشو به نشونه "نه" تکون داد: چرا بود، یدونه صورتی و قشنگ. خمی به ابروم دادم: چرا من باید... جملم نیمه تموم موند، اون شب... شبی که لی‌لی رو از دست دادم، تو پذیرایی خونه‌ش یه... یه گرامافون بود یه گرامافون صورتی!

حرفمو ادامه ندادم پشتمو کردم و از اتاق اومدم بیرون با صدایی که بشنوه گفتم: تا یه ساعت دیگه نمیام. و از عمارت اومدم بیرون. هدفم کجا بود؟ هرجایی که گل کوچکیم منو همراه کنه...

تمامممممم امیدوارم لذت برده باشید. خب یکم اسپویل بد نیست: از پارت ده وارد هاگوارتز میشیم و روند داستان تند تر میشه و از پارت بد نفرت سوروس نسبت به این دخترک جوان بیشتر میشه... چراشو خودتون میخونین. همین، شبتون بخیر "الان ساعت 2 و 43 دقیقه‌اس"