در آسمان خیالِ من..

آسمان خیالم بیکران است، مانند دلت. دلی که آن‌قدر صاف و ساده و زیباست که تمام عشقم را در آن جمع کرده ام. آسمان خیالم آبی نیست، زیرا دو چشم تیله ای سیاهت، آسمانی ست که هر لحظه با فکر به آن مانند پرنده ای بر فراز آسمان، در میان ابر ها، خوشحال و شادمان میشوم؛ انگار که زمان به عقب برگشته، به آن زمانی که برای اولین بار تورا دیدم و در قلبم، حست کردم.

اما حالا ، می‌دانی، حس میکنم تورا در آن آسمان گم کرده ام. انگار که خورشید در آسمانم طلوع کرده و من، آن شبنم روی گل هستم و گویا با خورشید قهرم. اما امیدوارم وقت غروبش برسد و تو -ماه من- طلوع کنی و خودت را به من نشان دهی. مانند پروانه ای در جست و جوری نوری برای زندگی.

اصلا شب ها همیشه زیباتر بودند. تاریکی، آرامش،ماه، تو. چشمان تو. صبح که می‌شود ، احساس درماندگی میکنم. نور خورشید پوستم را می‌سوزاند. دلم می‌گیرد. عجیب است، نه؟ همه از شب و تاریکی اش فراری اند و من از روز. گاهی فکر میکنم شاید دلیل این همه عذاب صبح این است که نمی‌توانم بدون تو زندگی را شروع کنم و مانند مردم دیگر شاد باشم و زندگی را مانند آنان حس کنم. نمی‌توانم حس کنم؛ زندگی را ، تورا ، خودم را. همه، روز را دوست دارند. زندگی را دوست دارند. طبیعت را دوست دارند و من هم تورا. ولی چه فایده؟ که من نمی‌توانم بی‌تو حس کنم. ولی آسمان خیال من، مملو از احساس، حس زندگی، نبض، نفس؛ از آن نفس های عمیق که شش هایم را پر از گل میکند. و چه فایده که گل هم خار دارد و سینه ام را میسوزاند.

و در این دنیا، تو، آنی هستی که فقط در روز های غم به سراغم می‌آید..