پسری زاده خشم

درود ویولتام این متن درباره شخصیت موردعلاقه من در مای هیرو آکادمی است

باكوگو کاتسوکی… پسری که در ظاهر، فریاد می‌زند، می‌جنگد و همه‌چیز را می‌خواهد فتح کند، اما درونش طوفانی از ترس، پشیمانی و غرور زخمی است. او کسی است که هیچ‌وقت به خودش اجازه نمی‌دهد ضعیف به نظر برسد، حتی زمانی که در اعماق قلبش از شکست می‌ترسد. خشمش نه از نفرت، بلکه از شوق برای قوی‌تر شدن است.

غرورش دیواری است که برای محافظت از درون شکننده‌اش ساخته، و پشت هر فریادش، فریادی خاموش‌تر از دردِ “کافی نبودن” پنهان است. باكوگو شبیه آتشی است که می‌سوزد تا تاریکی اطرافش را روشن کند، اما خودش را هم در این مسیر می‌سوزاند.

آری، او اشتباه می‌کند، مغرور است، گاهی بی‌رحم، اما در انتها قلبی دارد که با تمام زخم‌هایش هنوز برای قهرمان بودن می‌تپد نه برای تحسین دیگران، بلکه برای درستی و افتخار خودش.

اگر دل در گرو قهرمانان داری، باكوگو را درک کن: او نماد انسانی است که در مسیر رسیدن به بهترین نسخه‌ی خودش، با هیولای درونش می‌جنگد.