برایِ تو

برای تو می‌نویسم ای یار ، که در لحظه‌ای تمام وجودم را مغموم و تسخیرِ وجودت کردی؛ با روحم رفاقت کردی و بعد رهایم کردی ..

تو ای داستان نگفته‌ی من ، هیچ خبر نداری که چقدر در انتظارت بودم . هیچ خبر نداری که چقدر در خود عمیق شدم تا بتوانم بالاخره دوستانِ خودم را پیداکنم . هیچ خبر نداری که ناگاه ، نخواستنت چقدر مرا در ماتم برد

من همان لحظه‌ای که دیدمت تورا شناختم ، فهمیدم که تو همان "آشنایِ من" هستی . تو چطور ؟ با دیدنِ من آیا چیزی در درونت مایل به نزدیک‌تر آمدن نشد؟

من راستش فکر می‌کنم بسیار به تو امید بسته بودم ... و مطمئنم که به محضِ دیدنت همانی می‌شوم که دیگر نمی‌شناسمش ،اما می‌فهممش. تو که تصمیم به خداحافظی گرفتی ، و بعد از تو هم هیچ هم مسیری نیامد... راستش بعد از آن ماتم زده شدم. کم حرف شدم . نامطمئن به هرچیز و هرکس شدم ... آخر دیگر چه چیزی برای گفتن باقی‌ می‌ماند وقتی بعد از آن همه عمق بخشی و صحت ، هنوووز در طلب همان چیزی هستم که در اول بودم و هنوووز هیچ تجربه‌ای از آن به دستم نیامده .

تو حتی نخواستی که با من صحبت کنی ! اما من ... چیز دیگری از خدا خواسته بودم . و بعد از آن بسیار گریستم و آرزویِ دیگری کردم . این بار از خدا خواستم که روزی تورا به مرادِ دلت برساند و بتوانی خانواده‌ای پر از عشق ،محبت و موفقیت تشکیل بدهی؛ اما آن روز من در این حوالی و در جریان این مسئله نباشم... نه بخاطر اینکه برایت خوب نمی‌خواهم ،نه... بلکه چون روزی فکر می‌کردم تو قرار است آن خانواده‌ی بی‌نظیر را با "من" بسازی. !

حال که فکرش را می‌کنم شاید این سکوت ، همان انتظارِ من برای آمدن کسانی است که مدت طولانی منتظرشان بودم و هنوز خیلی هایشان نیامده‌اند.. ۱۷ سالگی دارد تمام می‌شود و هنوز نیامده اند ! شاید این سکوت بستری است که در آن بارها و بارها از خود می‌پرسم : دیدی ؟ دیدی آخرش کسی نیامد و فکر و خیالت دروغ بود ؟