•عشق ممنوعه؛ داستانی در سایه سرنوشت•

دیدگاه من؛ از عشق بلقیس دیوان سالار، به هاشم دماوندی، در سریال شهرزاد.

چله‌ی تابستان بود، مرداد بود، تهران بود... در کوچه پس کوچه های کاه‌گلی تهران، چادرم را با دستانم جمع کردم و دویدم، پشت دیوار خشتی یک خانه قایم شدم و چادرم را جلوتر کشیدم. چشم چرانی کردم؛ چشمان دو‌دو زنم روی آن مرد ثابت ماند، روی آن دو گوی شهد عسل که روشنایی‌شان به روشنایی خورشید میزد. خورشید مردادی که اکنون گونه هایم را گلگون کرده بود. چشمانم با چشمانش رو به رو شد.

مانند یک تله بود، انگار که هرچقدر بیشتر به آن چشمان نگاه میکردی، بیشتر در شیرینی آن دو گوی عسل غرق میشدی... سریع به خود آمدم. این کار اشتباه بود، و مطمئنا او هم آدمی نبود که بخواهم کنارش اشتباه کنم. او یک سیب ممنوعه بود و من هم حوا نبودم. چادرم را جلوی صورتم کشیدم، دویدم و در کوچه پس کوچه ها گم شدم. همانطور که نفس نفس زنان راه عمارت را پیش گرفته بودم... از خواب پریدم. چشمانم را به سیاهی آسمان که از پشت شیشه های رنگی عمارت نمایان بود دوختم. نیمه شب پاییز بود، نه ظهر مرداد! بغض مثل یک پیچک دور گلویم پیچیده شد و مانند یک افعی نیش زد. چقدر دلم برایش تنگ شده بود و خودم نمی‌دانستم!

رو‌به‌روی آینه قد علم کردم. دستان کمی چروکیده ام را، روی گونه سرخم کشیدم. موهای مشکی مواجی که اکنون، تارهای سفید در آن دیده می‌شد را با کلاه کوچکی کمی پوشاندم. با دستم دامن اشرافی پر زرق و برق و سرمه ای رنگم را صاف کردم. شاید اگر من هم از یک خانواده ی معمولی بودم، شاید اگر او هم از یک خانواده ی اشرافی بود، شاید اگر جور دیگری باهم آشنا شده بودیم، شاید اگر...

آه پر افسوسی کشیدم و کیف دستی کوچکم را برداشتم. پرتوهای آفتاب تابستان به شیشه های رنگی عمارت می‌تابید و همه جا روشن شده بود. باز هم اورا ملاقات کرده بودم، خوشحال بودم که از ولایت خود، کرمان، به تهران آمدم تا از سلامت او مطمعن شوم... و پر افسوس که چرا آن روز هارا از دست دادم. چا جرعت بیان عشقم را نداشتم، و چرا ما مال هم نشدیم!