برای توصیف واقعی جنگ

جنگ برای آزادی...

جنگ تنها، کودکی را یتیم و دلتنگ، خانواده‌ای را در هم شکسته و بی‌پناه، دختری را چشم‌انتظار معشوقی سفرکرده به دیار نیستی، آرزوها را نقش بر آب و دست‌نیافتنی، زنی را آواره و سرگردان در بی‌کران دشت غربت، و کودکانی را زیر آوارِ بی‌رحمِ ویرانی رها می‌کند؛ آری، جنگ تنها مرگ را به ارمغان می‌آورد و بذر اندوه می‌کارد. جنگ، تنها واژه‌ای چهار حرفی نیست؛ کابوسی‌ست که تار و پود هستی را می‌درد و جای زخم‌های عمیقی بر روح جهان باقی می‌گذارد

جنگ، ترانه‌ی شومی‌ست که نت‌هایش خون است و نوایش ضجه. در هر گلوله‌ای که شلیک می‌شود، قطعه‌ای از صلح می‌میرد و دانه‌ای از کینه کاشته می‌شود.

جنگ، میراث تلخ پدری‌ست که فرزندانش را از آغوش امن زندگی به میدان مرگ می‌برد. آسمان جنگ‌زده، نه آبی دارد و نه پرستویی؛ تنها رنگش دود است و صدایش فریاد.

جنگ، دزدی‌ست که نه تنها جان می‌گیرد، بلکه خاطره‌ها را می‌سوزاند و امیدها را به خاکستر می‌نشاند. در کوچه‌های جنگ، بوی باروت آشناتر از بوی نان است و لالایی مادر، نجوای بیم و اضطراب.

جنگ، حکایت ناگفته‌ی چشم‌هایی‌ست که پیش از زمان خود پیر شده‌اند و لبخندهایی که پیش از شکفتن، پرپر گشته‌اند. آوار جنگ، تنها بر سر خانه‌ها فرود نمی‌آید؛ قلب‌ها را نیز می‌شکند و رؤیاها را زیر خود مدفون می‌کند.

جنگ، فصلی‌ست بی‌بهار، بی‌تابستان، بی‌خزان؛ تنها زمستانی سرد و ابدی که برفش، خاکستر است. در تقویم جنگ، روزها تنها با شمارش زخم‌ها و شب‌ها با کابوس از دست دادن عزیزان سپری می‌شوند.