زخم تقلید...

‌

در کوچه های تنگ شک،فریاد شعرم می‌رود بر سنگ های رنگ رنگ،رد نگاهش می‌چکد

هر واژه ای که زاده شد،از جان من،از روح من گفتند این تقلیدی است بیگانه از آغوش من

دردی که در این سینه سوخت،باران ندانست و نگریست اما حسودان تیشه زد بر ریشه آنچه که زیست

ای شعر من ای آیینه،از اشک هایت سرخ شدی از تهمت خامان هنوز،در موج شب ها غرق شدی

اما حقیقت زنده است،در باد ها،در رود ها این شعر از جانم رسته،در خون من،در دود‌ها