رفتن .

ترجیح می‌داد غم‌هایش را روی کاغذ بکشد ، نه روی دوش ، سخت بود خب نمی‌توانست این بار سنگین را با خودش به هر طرف بکشاند .

رفتن های واقعی بدون خداحافظی‌ان ، بدون دعوا و درگیری ، بدون غر زدن و بهونه گیری ، بدون گفتنِ دارم میرم که در جوابش بشنوی نرو ، دیگه نمیگی ببین من دارم اذیت میشم ،

دیگه دلت نمیخواد یقه شو بگیری و بهش بگی تورو خدا نذار برم ، جیغ و داد نمیکنی ، دیگه مهم نیست ، شاید حتی گریه هم نکنی ، آدمایی که میخوان برن چمدونو محکم از کمد در نمیارن که صداشو بشنوی ،

بی سروصدا لباساشونو جمع میکنن و وقتی حواست نیست میرن . نمیگن خداحافظ من دارم میرم ، اصلا هیچ آدمی نمیگه خداحافظ که بسلامت بشنوه ،

اگه گفت یعنی میخواد نرو بشنوه ، بمون‌ بشنوه ، نمیخوام‌ بری بشنوه ، میخواد بشنوه بمون درستش میکنیم،

پشت هر خداحافظی یه «به امید دیدار» وجود داره ، واسه همینه که رفتنای واقعی بی خداحافظی‌ان دوست من .