پروآنه‌هآی‌سوخته...

...

آنگآه که نگآه خدافظی‌ات به چشمانه نگرانم افتاد...در همآن ثانیه پروانه های قلبم که با دیدن [چشمآنت] به پروآز در می‌آمدند؛سوختند...مآنند همان سیگاری که آخر شب ها در گوشه لبت قرار می‌گرفت خاکستر شدند....

آن پروانه ها:)آن ها حاصل تک تک لحظات با هم بودنمان بودند...شآهد خاطراتی که داشتیم؛حرف هایی که گفتی:) آن ها می‌توانستند بآبت نگرآنی هایم برآیت شهادت دهند...

آن شب... با تک تک جملآتت...یک پروانه بی جآن خاکستر میشد و ته قلبم می افتاد... خنده هآیم خشک میشد...اشک هایم مانند چشمه‌ای روی گونه هایی که حسرت نوازش دستانت را داشتند می‌چکید...ولی...

ولی آن شب تنها پروآنه های قلبم نمردند. آن شب...آن شب پروآنه کوچک تو هم مرد... پروآنه که رویاهایی با تو داشت هم مرد و همراه خاطراتمان دفن شد...شاید اگر بیایی با وجودت جآن دوباره بگیرد:)